هدایای ویژه طراحی سایت

اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) چیست؟

لیا نامدار
بدون نظر
بروزرسانی: ۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳

اگر این مقاله را دوست دارید، لطفا آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.

مقدمه

اختلال بیش فعالی با کمبود توجه، که معمولا به عنوان ADHD شناخته می شود، یک اختلال عصبی رشدی است که هم کودکان و هم بزرگسالان را تحت تاثیر قرار می دهد. با مشکلات توجه، بیش فعالی و تکانشگری مشخص می شود.

بیش‌فعالی می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر زندگی روزمره داشته باشد و بر عملکرد تحصیلی، روابط و رفاه کلی فرد تأثیر بگذارد. در حالی که علت دقیق ADHD به طور کامل شناخته نشده است، تحقیقات نشان می دهد که ژنتیک، شیمی مغز و عوامل محیطی ممکن است همگی در ایجاد آن نقش داشته باشند.

درمان ADHD اغلب شامل ترکیبی از دارو، درمان و تغییرات سبک زندگی است. با حمایت و استراتژی های مدیریتی مناسب، افراد مبتلا به ADHD می توانند زندگی موفق و رضایت بخشی داشته باشند.

این مقاله از ایوسی علائم، علل، تشخیص و گزینه‌های درمانی ADHD را بررسی می‌کند، و همچنین نکاتی را برای مدیریت مؤثر این اختلال ارائه می‌کند.

علائم

افراد مبتلا به ADHD ممکن است طیف وسیعی از علائم را نشان دهند، از جمله:

بی توجهی: مشکل در تمرکز، فراموشی و بی نظمی.
بیش فعالی: بی قراری، بی قراری، و مشکل در نشستن.
تکانشگری: عمل کردن بدون فکر کردن، قطع حرف دیگران و مشکل در انتظار نوبت آنها.

به خاطر داشته باشید که علائم می تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد و ممکن است در طول زمان تغییر کند. اگر مشکوک هستید که شما یا کسی که می شناسید ممکن است ADHD داشته باشد، بهتر است برای تشخیص دقیق و درمان مناسب به دنبال یک ارزیابی حرفه ای باشید.

تشخیص

بیش‌فعالی معمولاً از طریق یک ارزیابی جامع که شامل مصاحبه، مشاهدات رفتاری و مقیاس‌های رتبه‌بندی است، تشخیص داده می‌شود. معیارهای تشخیص در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) مشخص شده است.

متخصصین مراقبت های بهداشتی در مورد علائم، رفتار و سابقه پزشکی فرد می پرسند. آنها همچنین ممکن است تست های شناختی را برای ارزیابی توجه، حافظه و عملکرد اجرایی انجام دهند. مهم است که سایر علل احتمالی علائم مانند اضطراب، افسردگی یا اختلالات یادگیری را رد کنید.

بیش‌فعالی ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان متفاوت باشد، بنابراین فرآیند ارزیابی ممکن است بسته به سن فرد متفاوت باشد. گزینه های درمانی ممکن است شامل دارو، رفتار درمانی و مداخلات آموزشی باشد.

همکاری نزدیک با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی برای اطمینان از تشخیص دقیق و ایجاد یک برنامه درمانی مناسب مهم است. تشخیص زودهنگام و مداخله می تواند منجر به نتایج بهتری برای افراد مبتلا به ADHD شود.

علل

علت دقیق ADHD مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ژنتیک، ساختار و عملکرد مغز و عوامل محیطی همگی ممکن است در ایجاد آن نقش داشته باشند. اعتقاد بر این است که این یک اختلال پیچیده با عوامل متعدد کمک کننده است.

برخی از علل بالقوه ADHD عبارتند از:

ژنتیک: ADHD معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود که نشان دهنده یک مؤلفه ژنتیکی در این اختلال است. کودکانی که والدین یا خواهر و برادری دارند که ADHD دارند، بیشتر احتمال دارد که به این عارضه مبتلا شوند.
ساختار و عملکرد مغز: تفاوت هایی در ساختار و عملکرد مغز در افراد مبتلا به ADHD مشاهده شده است، به ویژه در مناطقی از مغز که مربوط به توجه، کنترل تکانه و عملکرد اجرایی است.
عدم تعادل انتقال دهنده های عصبی: عدم تعادل در انتقال دهنده های عصبی، مانند دوپامین و نوراپی نفرین، با علائم ADHD مرتبط است. این انتقال دهنده های عصبی در تنظیم توجه، رفتار و احساسات نقش دارند.
عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض سموم قبل از تولد، سیگار کشیدن مادر در دوران بارداری، زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد، و قرار گرفتن در معرض سرب در اوایل دوران کودکی همگی به عنوان عوامل محیطی بالقوه ای که ممکن است در ایجاد ADHD نقش داشته باشند مورد مطالعه قرار گرفته اند.
آسیب‌های مغزی: آسیب‌های مغزی، عفونت‌ها، و قرار گرفتن در معرض برخی سموم محیطی در اوایل دوران کودکی نیز ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهد.

توجه به این نکته مهم است که ADHD یک اختلال پیچیده و چندوجهی است و موارد فردی ممکن است ترکیبات منحصر به فردی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی داشته باشند که در شروع آن نقش دارند. تحقیقات بیشتری برای درک کامل علل ADHD و نحوه تعامل آنها با یکدیگر مورد نیاز است.

درمان

درمان ADHD اغلب شامل ترکیبی از دارو درمانی، رفتار درمانی و مداخلات آموزشی است. داروهای محرک، مانند متیل فنیدیت و آمفتامین، معمولاً برای کمک به مدیریت علائم تجویز می‌شوند.

رفتاردرمانی، مانند درمان شناختی-رفتاری یا برنامه‌های آموزشی والدین نیز می‌تواند در آموزش مهارت‌های ADHD برای مدیریت علائم و بهبود رفتارشان مفید باشد. مداخلات آموزشی، مانند خوابگاه‌های کلاسی یا خدمات آموزشی ویژه، می‌توانند به موفقیت تحصیلی افراد مبتلا به ADHD کمک کنند.

برای افراد مبتلا به ADHD مهم است که از نزدیک با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی همکاری کنند تا یک برنامه درمانی متناسب با نیازها و اهداف خاص آنها ایجاد کنند. نظارت و تنظیم برنامه درمانی در صورت نیاز نیز برای اطمینان از پیشرفت مداوم مهم است. با ترکیب مناسب دارو، درمان و حمایت، افراد مبتلا به ADHD می توانند به طور موثر علائم خود را مدیریت کنند و زندگی موفق و رضایت بخشی داشته باشند.

رفتاردرمانی

رفتاردرمانی بر آموزش راهبردهای مقابله ای، مهارت های سازمانی، و راه هایی برای بهبود توجه و کنترل تکانه به افراد مبتلا به ADHD تمرکز دارد.

برخی از تکنیک‌های رایج رفتاردرمانی که برای ADHD استفاده می‌شوند عبارتند از:

مداخلات رفتاری: این شامل تعیین اهداف خاص و ارائه پاداش برای رفتارهای مثبت و در عین حال اجرای پیامدهای رفتارهای منفی است.
آموزش والدین: والدین می‌توانند تکنیک‌هایی را بیاموزند تا به فرزندشان کمک کنند علائم ADHD خود را در خانه و مدرسه مدیریت کند.
آموزش مهارت های اجتماعی: این به افراد مبتلا به ADHD کمک می کند تا تعاملات اجتماعی و روابط خود را با دیگران بهبود بخشند.
درمان شناختی-رفتاری: این نوع درمان بر تغییر الگوهای افکار منفی و ایجاد راهبردهایی برای بهبود رفتار و خودکنترلی تمرکز دارد.
تکنیک های مدیریت استرس: یادگیری نحوه مدیریت استرس می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند علائم خود را کاهش دهند و بهزیستی کلی خود را بهبود بخشند.

رفتاردرمانی را می توان به صورت فردی یا گروهی انجام داد و اغلب در ترکیب با دارو برای درمان ADHD استفاده می شود.

مداخلات آموزشی

افراد مبتلا به ADHD ممکن است از برنامه‌های آموزشی فردی (IEP) یا تسهیلات در کلاس درس برای کمک به موفقیت تحصیلی بهره‌مند شوند.

این مداخلات می تواند شامل موارد زیر باشد:

زمان طولانی برای تست ها و تکالیف
موقعیت کارها برای کمک به توجه و تمرکز
استفاده از فناوری کمکی، مانند نرم‌افزار تبدیل صدا به متن یا برنامه‌های سازمانی
دستورالعمل گروهی کوچک یا فردی برای ارائه پشتیبانی بیشتر
بازبینی مکرر با معلمان یا مشاوران مدرسه برای نظارت بر پیشرفت
مداخلات رفتاری برای رسیدگی به رفتارهای تکانشی یا مشکلات مهارت های اجتماعی

برای مربیان و والدین مهم است که با هم کار کنند تا یک محیط آموزشی حمایتی و ساختار یافته برای دانش آموزان مبتلا به ADHD ایجاد کنند. با اجرای این مداخلات آموزشی، افراد مبتلا به ADHD می توانند عملکرد تحصیلی را بهبود بخشند و مهارت هایی را که برای موفقیت در مدرسه نیاز دارند، توسعه دهند.

تست ADHD

اگر مشکوک هستید که شما یا کسی که می شناسید ممکن است ADHD داشته باشد، مهم است که از یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یا متخصص سلامت روان به دنبال ارزیابی حرفه ای باشید. این معمولاً شامل یک ارزیابی کامل است که ممکن است شامل ترکیبی از مصاحبه، پرسشنامه و مشاهدات رفتاری باشد.

با این حال، در اینجا برخی از علائم و نشانه های رایج ADHD وجود دارد که ممکن است نشان دهنده نیاز به ارزیابی بیشتر باشد:

بی توجهی: مشکل در تمرکز روی کارها، به راحتی حواس پرتی، اشتباهات مکرر بی دقتی، فراموشی، مشکل در سازماندهی کارها و فعالیت ها.
بیش فعالی: بی قراری، بی قراری، مشکل در یک جا نشستن، حرف زدن بیش از حد، مدام در حال حرکت.
تکانشگری: اقدام قبل از فکر کردن، قطع حرف دیگران، مشکل در انتظار نوبت، تصمیم گیری تکانشی.

اگر شما یا شخصی که می شناسید این علائم را تجربه می کنید و به طور قابل توجهی بر عملکرد روزانه تأثیر می گذارد، مهم است که از یک متخصص واجد شرایط برای تشخیص و درمان مناسب کمک بگیرید.

نتیجه گیری

ADHD یک اختلال پیچیده است که می تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی فرد داشته باشد. با تشخیص و درمان مناسب، افراد مبتلا به ADHD می توانند یاد بگیرند که علائم خود را مدیریت کنند و زندگی موفق و رضایت بخشی داشته باشند.

و بخوانید:

اگر این مقاله را دوست دارید، لطفا آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.