اختلال نوشتن در کودکان یا بزرگسالان چیست؟

دیس گرافیا در بزرگسالان چیست؟

Dysgraphia نوعی مشکل یادگیری می باشد ، که بعضی از مواقع به عنوان نوعی ناتوانی در یادگیری یا تفاوت یادگیری نیز شناخته می شود و در درجه اول، مهارت های نوشتن را تحت تاثیر قرار می دهد.

بزرگسالان مبتلا به “اختلال نوشتن” زمان زیادی را صرف نوشتن می نمایند و ممکن می باشد با نوشتن حروف، کلمه ها و فاصله ی خط، در حاشیه، قوانین  / علامت گذاری، املاء، انتخاب کلمه ها و حتی دستور زبان مبارزه نمایند و با آنها مشکل داشته باشند.

بر خلاف Agraphia (آگرافیا یا نانِگارایی یا نانِویسایی یا اَنِگاری)، که در آن نوشتن از دست می رود، شخص با Dysgraphia به طور معمول با این وضعیت متولد شده می باشد .

با توجه به اهمیت مهارت های سوادآموزی و تاکید بر نوشتن، کودکانی که با این مشکل مواجه هستند، مشکلاتی در مدرسه برایشان ایجاد می شود.

خوشبختانه راهکارها و فناوری هایی وجود دارد که می تواند به کودکان و بزرگسالان کمک نماید تا “اختلال نوشتن” را بر چالش هایی که تجربه می نمایند برطرف کند و قدم های بسیار مثبتی در جهت دستیابی به تمام توان این کودکان در کلاس ها و محل کار بردارند.

اما هیچ اتفاق نظری در مورد تعداد جمعیتی که با Dysgraphia دست به گریبان هستند، وجود ندارد.

بسیاری از منابع معتقد هستند این مشکل و اختلال یکی از کمیاب ترین مشکلات یادگیری خاص می باشد؛ و این بدین دلیل می باشد که بزرگسالان می توانند با طیف گسترده ای از علائم که در شدت آنها متفاوت می باشد روبرو باشند.

البته در موارد خاصی از “اختلال نوشتن” یا دیسگرافی، نوشتن قابل خواندن می باشد ، اما این کار آهسته بوده و کار سخت می باشد .

دیسگرافی را می توان با مسائل مختلف همپوشانی مخفی کرد. به عنوان نمونه، این مشکل می تواند با مشکلات توجه، نظیر ADHD، مشکلات مهارت های حرکتی، اختلالات پردازش بیان و پذیرش و یا نارساخوانی  همراه باشد.

و این موضوع می تواند شدت داشته باشد و باعث تقریبا تمام ناتوانی در نوشتن بشود؛ و یا می تواند خفیف باشد و فقط یکی از جنبه های فرایند نوشتن را مختل بنماید، همچون انسجام متن نوشته شده در مقابل عمل فیزیکی قرار دادن کلمات بر روی کاغذ.

تشخیص “اختلال نوشتن” در بزرگسالان

بسیاری از بزرگسالانی که با “اختلال نوشتن” ناشناخته زندگی می کنند، راهکارهای مقابله ای را برای کمک به آنها در محل کارشان و در مدرسه ایجاد کرده اند.

• ممکن است آنها از گرفتن قلم در دست و ثبت یادداشت های کاغذی اجتناب نمایند و ترجیح بدهند در درون رایانه های شخصی یا لپ تاپ و تایپ کنند یا از یک گوشی هوشمند استفاده کنند.
• برخی از بزرگسالان تصاویری از تخته سفید و یا ضبط صدا بهره می گیرند.
• بعضی نیز مشتاق به دست آوردن نسخه های الکترونیکی اسلایدها می باشند.
• البته به جای پست الکترونیک و متون، وابستگی به پیام های صوتی و پیام های کلامی غیر معمول نمی باشد.
• عده ای دیگر از بزرگسالانِ مبتلا به Dysgraphia از تکنولوژی و فناوری های تبدیل گفتار به متن برای تولید پیام استفاده می کنند.

البته اگر اختلال بیش فعالی – نقص توجه (ADHD) در افراد نیز وجود داشته باشد، نشستن می تواند برایشان مشکل ساز باشد، به نحوی که ممکن است آنها در اطراف حرکت کنند و از  یک دستیار برای ارسال ایده های خود استفاده کنند.

از آنجا که پر کردن فرم های بخصوص و با کادرهای کوچک می تواند سخت باشد، بعضی از آنها افرادی را استخدام می کنند تا برایشان کارهای کاغذی را انجام دهند.

عواقب عاطفی مشکلات یادگیری

Dysgraphia یا اختلال در نوشتن، اصلا به هوش مرتبط نمی شود، ولی می تواند موجب عقب نگه داشتن فرد شود و بر وضعیت عاطفی و رضایت او از زندگی اش تأثیر سوء بگذارد.

به عنوان یک کودک

کودک تلاش برای خواندن و نوشتن می کند چراکه مهارت های سواد آموزی برای موفقیت در برنامه درسی اش ضروری می باشد .

و این درست در کلاس های اولیه است که نخست آموزش نوشتن انجام می شود و در مقاطع بالاتر مثل دبیرستان که محدودیت کلمات و  پیچیدگی متن بالاتر خواهد بود.

و عدم توانایی در به طور منظم نوشتنِ طولانی مدت، بعد از آنکه همسالان کودک به نوشتن اشکال نامه تسلط پیدا کرده اند، خود می توانند برای کودک بسیار شرم آور و ناراحت کننده باشند.

• • ضعف در امتحانات املایی نیز ممکن است سبب عدم انگیزه ی کودک شود، چراکه امکان دارد او نیاز به وقت بیشتری برای تکمیل برگه ها در کلاس داشته باشد.
  • و ممکن است مقاله نوشتن – به ویژه در مورد امتحانات – یک چالش برای او باشد.
  • و همچنین امکان دارد یک دانش آموز توسط همسالان برای نوشتن کثیف و ناپایدار مورد تمسخر قرار گیرد.

تمام این عوامل و مواردی مشابه اینها موجب می شود کودک باور کند در نوشتن و در امور مدرسه ضعیف و بد می باشد .

و عصبانیت و احساس شرمساری از فقدان مهارت های نوشتن می تواند منجر به انزوای او، کاهش عزت نفسش و بروز افسردگی در او شود.

و وقتی دشواری یادگیری ثانویه ای همچون ADHD وجود داشته باشد، ممکن است فرد تلاش کند تا نقاط ضعف درک شده را از طریق تمرین و با توجه به دلایل غلط به خود جلب نماید.

توجه به حل مشکل کودکان

اگر کودک شما همه تلاشش را به کار می بندد اما با این وجود قادر نیست خوب بنویسد و انجام دادن هر گونه فعالیت نوشتاری سبب شده او دچار ترس، استرس و اضطراب زیادی شود، بهتر است به ارزیابی فرزند خود بپردازید تا وجود اختلال نوشتاری در او تشخیص داده شود.

برخی از کودکان علاوه بر کمک و مساعدتی که در خانه دریافت می‌ کنند نیازمند حمایت بیشتری هستند.

به یاد داشته باشید متخصصین قادر هستند تا کاری فراتر از آنچه که شما در منزل انجام می ‌دهید را برای فرزند شما انجام دهند و در مشخص کردن علت اصلی بروز مشکل کودک شما بهتر و موثرتر عمل نمایند.

اگرچه اختلال نوشتن برای کودک و پدر و مادر و می تواند ناامید کننده باشد، اما نباید کاری کنید که کودکتان  خودباوری و عزت نفس خود را از دست دهد.

اگر قصد دارید به بهبود عملکرد کودک خود در منزل کمک نمایید؛ به هیچ وجه از نیاز به کمک و دراز کردن دست نیاز به سمت متخصصین ابا نداشته باشید، زیرا آینده کودک شما به این مسئله بستگی دارد که او به توانایی ‌هایش اعتماد کند و بتواند بر این مشکل غلبه کند.