خودآگاهی چیست و چرا اهمیت دارد؟

شکاف خودآگاهی چیست؟

چگونه بفهمم که فردی خودآگاه هستم؟

خودتان را تصور کنید

بهترین نسخه از خود را تجسم کنید. “خود ایده آل امیدها، رویاها، آرزوهای ما را منعکس می کند و در مورد مهارت ها، توانایی ها، دستاوردها و دستاوردهای ما صحبت می کند که می خواهیم به آنها برسیم.” (هیگینز، Higgins 1987؛ مارکوس و نوریوس، Markus & Nurius 1986.) همانطور که به نقاط قوت خود متمایل می شوید تا نسخه بهتری از خود شوید، می توانید از این خود ایده آل استفاده کنید تا در مسیر درست حرکت کنید و با موانع و موانع دیگر منحرف نشوید.

سوالات “چه” را بپرسید

هسته اصلی خودآگاهی توانایی بازتاب خود است. با این حال، گروه Eurich ادعا می کند که بیشتر مردم به روشی اشتباه فکر می کنند. مشکل اینجاست که ما سوالات اشتباهی از خود می پرسیم. در تلاش برای حل تعارض داخلی ، می پرسیم “چرا؟” با این حال هیچ راهی برای پاسخ به این سوال وجود ندارد زیرا ما به ناخودآگاه خود دسترسی نداریم. در عوض، ما پاسخ هایی می سازیم که ممکن است دقیق نباشند.

خطر سوال “چرا” این است که ما را در سوراخ افکار منفی خود فرو می برد . ما روی نقاط ضعف و ناامنی خود تمرکز می کنیم. امی را در نظر بگیرید، یک مدیر اجرایی جدید که در صحبت کردن در جلسات مشکل دارد. او ممکن است تجربه‌اش را با این فکر برای خودش توضیح دهد: “من در جلسات صحبت نمی‌کنم زیرا در زنجیره اعتباری شرکت‌ها خیلی پایین می‌آیم. هیچ‌کس به حرف من گوش نمی‌دهد.”

پرسیدن “چه سوالی” ما را در فضای عینی و باز در نظر گرفتن همه عوامل مؤثر بر یک نتیجه خاص قرار می دهد. به عنوان مثال، به جای “چرا در جلسات صحبت نمی کنم؟” می توانیم بپرسیم:

• پویایی بین فردی در اتاق چه بود؟
• “در آن زمان چه چیزی را در وجودم تجربه می کردم؟”
• “چه اتفاقی افتاد که باعث شد به داستان قدیمی خود مبنی بر خوب نبودن بپردازم؟”
• “چه کاری می توانم انجام دهم تا بر ترس خود از صحبت کردن غلبه کنم؟”

این نوع درون نگری به ما این امکان را می دهد که به رفتارها و باورها به همان اندازه که هستند نگاه کنیم. با خودآگاهی می‌توانیم الگوها و داستان‌های قدیمی را که به دردمان نمی‌خورند، بررسی کنیم و سپس ادامه دهیم. پرسیدن سوالات درست به ما قدرت می‌دهد تا انتخاب‌های متفاوتی داشته باشیم که نتایج متفاوتی را به همراه دارد.

امی تصمیم می گیرد برنامه ریزی کند زیرا اکنون می فهمد که شانس غلبه بر مشکل خود را دارد.

• او قرار است در مورد محتوا و اهداف جلسه آینده اطلاعات بیشتری کسب کند تا در نحوه مشارکت خود مطمئن تر شود.
• او به جای اینکه در تصور اینکه دیگران در مورد او چه فکری می کنند غرق شود، فعالانه به نشانه هایی گوش می دهد تا سؤالات معناداری بپرسد که گفتگو را به جلو می برد.
• با آگاهی بیشتر از نشانه هایی که بدنش به او نشان دهنده ترس و اضطراب می دهد ، او احساسات را در لحظه نامگذاری می کند و تصمیم می گیرد تحت تأثیر آن قرار نگیرد – یک گام بزرگ به سوی خودآگاهی.

مغز خود را تقویت کنید

آمیگدال که مغز اولیه نیز نامیده می شود، اولین قسمتی از مغز بود که در انسان رشد کرد. این رادار به عنوان نوعی رادار عمل می کرد که نیاز به فرار یا مبارزه را نشان می داد. آن قسمت از مغز در پیش بینی خطر مهارت دارد و قبل از اینکه بتوانیم یک احساس منفی را نام ببریم واکنش نشان می دهد. قلب ما تند می‌زند، شکممان سفت می‌شود و عضلات گردن ما منقبض می‌شوند.

واکنش بدن شما سیمی است که به قشر پیش پیشانی سیگنال می دهد تا یک احساس منفی را ثبت یا نامگذاری کند. اگر هوشیاری را به وضعیت فیزیکی خود بیاورید، در لحظه می توانید احساس را در حال وقوع تشخیص دهید. ماهر شدن در این کار مغز شما را دوباره سیم کشی می کند.

نام بردن از احساسات در تصمیم گیری بسیار مهم است. وقتی اجازه می دهیم احساساتمان بر ما غلبه کند، می توانیم تصمیمات بدی بگیریم که عواقب ناخواسته ای دارد. نامگذاری احساسات به ما این امکان را می دهد که دیدگاه “سوم شخص” را در نظر بگیریم تا عقب بنشینیم و به طور عینی تر آنچه را که در حال وقوع است ارزیابی کنیم.

بیایید این خانه را با یک مثال بیاوریم. شما، یک فرد خودآگاه، در حال گفتگو با شخصی هستید و بازخوردهای منفی دریافت می کنید. قلب شما شروع به تپیدن می کند و احساس خطر می کنید. با خود می گویید “احساس می کنم این شخص به من حمله می کند.” اما، قبل از اینکه گریه کنید یا بالستیک شوید، جلوی خود را می گیرید و صدای شخص را می شنوید. متوجه می‌شوید که این شخص حداقل یک نکته خوب داشته است و مکالمه متفاوتی را شروع می‌کنید، گفتگوی رضایت‌بخش و سازنده.