-
خانهخانه
-
مقالاتمقالات
-
فروشگاهفروشگاه
-
طراحی سایتطراحی سایت
-
درباره مادرباره ما
-
حمایت از ماحمایت از ما
-
ارتباط با ماارتباط با ما
اگر این مقاله را دوست دارید، لطفا آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.
این روزها بازار تجارت الکترونیکی بسیار داغ شده است و اکثر مردم به این نتیجه رسیده‌اند که دیگر وقت آن رسیده دست از روندهای سنتی و فیزیکی برای کسب و کار خود بکشند و به سمت اینترنت و فضای مجازی روی بیاورند. و یا برخی دیگر فهمیده اند موفقید بیشترشان در کسب و کار دنیای حقیقی‌شان در گرو بهبود روند کارشان در دنیای مجازی است.
پس امروزه بازار کسب و کارهای اینترنتی و تجارت آنلاین بسیار داغ شده است. در این میان، اگر قوانین و چارچوب‌هایی بر روند این نوع کسب و کار حاکم نباشد، احتمال هر گونه سوءاستفاده و تعدی به حریم دیگران وجود دارد؛ چراکه بستر فضای مجازی، به گونه‌ای است که دست درازی به حریم دیگران را بسیار راحت‌تر می‌کند.
از همین رو دولت‌ها و نهادهای ذیربط قوانین محکمی را در این خصوص وضع کرده اند و آنها را برای عموم کسانی که از بستر اینترنت اقدام به راه اندازی تجارت خود می‌کنند ابلاغ می‌کنند.
البته اگرچه این وضع قوانین و اجرایی کردن آن در کشور ما – ایران – نیز حاکم و برقرار است، اما با نظر به مسائلی همچون خارج بودن کشورمان از چارچوب‌های نظارتی همچون سازمان تجارت جهانی (WTO)، قانون کپی-رایت و …، بالتبع قانون گذاری‌ها و نظارت‌ها نیز نسبت به بسیار از کشورهای توسعه یافته مقداری کمرنگ‌تر است (هر چند همان طور که در ادامه می‌خوانید، هنوز در دنیا نیز به طور کامل ترتیبی در این خصوص اتخاذ نشده است اما به هر حال …).
و از سویی متاسفانه هنوز منابع واحد و مطلوبی برای انعکاس قوانین و مقررات وجود ندارد و اگرچه مراجعی و توابع زیرمجموعه‌ای همچون وزارت صمت، مرکز توسعه تجارت الکترونیکی، پارک‌های علم و فناوری،ای نماد، ساماندهی فضای مجازی و … همه و همه برای قانون گذاری‌ها و ایمن سازی تجارت و یا هر فعالیت دیگری تحت بستر اینترنت فعالیت دارند، اما باز هم اطلاع‌رسانی‌ها چندان مطلوب نمی‌باشد.
از همین رو، برای درک بهتر و کاملتری از قوانین تجارت الکترونیک، با بهره گیری از قوانین حاکم بر تجارت جهانی (بویژه در کشورهای بزرگی همچون آمریکا)، که از پیش بهتر و کامل تدوین و جمع آوری شده است، اقدام به نگاشتن این مقاله نمودم. شما می‌توانید با بهره گیری از مفاد این مقاله، نسبت به اتخاذ تصمیمات هوشمندانه تر، تنظیم قراردادهای مناسب‌تر و برنامه ریزی صحیح‌تر اقدام کنید.
تذکر: گفته‌های بالا به معنی فقدان قوانین و قواعد حاکم بر تجارت آنلاین در کشور ما نیست؛ اما از آنجا که تحقیقات به عمل آمده درخصوص قوانین مکتوب و مدون، به نتایج چندان مطلوبی ختم نشد، لذا به قوانین فراکشوری رو آوردم.
امید است در اولین فرصت نسبت به جمع آوری و تدوین منابع مکتوب قانونی در کشور خودمان نیز همت گماریم تا شما بهتر و بهینه‌تر بتوانید به صورت جامع از یک منبع مدون قانونیِ داخلی بهره بگیرید و به واسطه ی آن اقدامات هوشمندانه تری را در پیش بگیرید …..
منبع نوشتار پایین: github.io – lexology.com – rmwarnerlaw.com – wipo.int و …
چگونه می‌توان نگرش و رویکرد دولت به مسائل اینترنت را به بهترین شکل توصیف کرد؟
رویکرد دولتی به تجارت الکترونیک در ایالات متحده به بهترین شکل به عنوان مقررات “لمس سبک” توصیف می‌شود. کمیسیون تجارت فدرال (FTC) مقررات حمایت از مصرف کننده را به طور خاص با هدف تبلیغات برای مصرف کنندگان و معاملات مصرف کننده از طریق اینترنت ایجاد کرده است. قوانین فدرال و ایالتی برای محافظت از اطلاعات شخصی مصرف کننده و اطلاعات کارت اعتباری وجود دارد.
هیچ قانون جامعی در ایالات متحده وجود ندارد که تجارت در اینترنت را تنظیم کند. قوانین و مقررات مربوط به مشاغل آجر و ملات برای تجارت در اینترنت نیز اعمال می‌شود (به عنوان مثال، دریافت مجوزهای تجاری لازم). برخی از قوانین کاربردی عمومی ممکن است برای مشاغل تجارت الکترونیک اهمیت بیشتری داشته باشند، مانند تشکیل قراردادها به صورت الکترونیکی، حفاظت از داده‌های کارت اعتباری، کنترل‌های صادرات و غیره.
هیچ نهاد نظارتی واحدی وجود ندارد که تجارت الکترونیک را در ایالات متحده تنظیم کند. FTC اصلی ترین تنظیم کننده حمایت از مصرف کننده فدرال است و مقررات و اقدامات اجرایی را با توجه به حمایت از مصرف کننده، از جمله فعالیت‌های اینترنتی ایجاد می‌کند. کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) تنظیم کننده فدرال برای دسترسی به اینترنت و حمل و نقل و همچنین کمیسیون‌های خدمات عمومی ایالتی است. مقررات حفظ حریم خصوصی داده‌های مصرف کننده توسط FTC اعلام و اجرا می‌شود. ایالت کالیفرنیا حمایت‌های گسترده‌ای از حریم خصوصی داده‌ها برای مصرف کنندگان وضع کرده است و هر یک از ایالت‌ها قوانین نقض داده‌ها را دارند.
صلاحیت شخصی در مورد یک طرف غیر انجمن عموماً با “حداقل تماس” با حوزه قضایی خاص تعیین می‌شود. آزمون این که آیا حداقل تماس‌ها با دولت انجمن توسط دادگاه عالی در شرکت کفش بین المللی علیه واشنگتن ۳۲۶ US 310 (1945) بیان شده است یا خیر:
آزمون غالب برای تعیین صلاحیت بر احزاب غیر انجمن بر اساس فعالیت‌های اینترنتی در Zippo Manufacturing Co. v Zippo Dot Com, Inc. 952 F. Supp بیان شد. ۱۱۱۹ (W.D. PA 1997).
هیچ الزامات رویه‌ای خاص برای یک تجارت دیجیتال وجود ندارد. مجوز کسب و کار در ایالتی که موسسه تجارت خود را در آنجا انجام می‌دهد مورد نیاز است.
قراردادها ممکن است به صورت الکترونیکی از طریق هر وسیله معقولی که نشان دهنده تمایل طرفین به تعهد باشد منعقد شود. هیچ فرآیند لازم برای بستن قراردادهای آنلاین وجود ندارد.
دادگاه‌ها مدت‌هاست که شکل‌گیری قراردادها را از طریق یک کلیک (دکمه «می‌پذیرم») تشخیص داده‌اند. با این حال، پیوند صرف به شرایط و ضوابط ممکن است برای آگاه کردن کاربر از شرایط قرارداد کافی نباشد.
به طور کلی، قانون و فقه تنظیم قرارداد به طور یکسان در مورد تنظیم قراردادهای آنلاین اعمال می‌شود. قانون یکسان تراکنش‌های اطلاعات رایانه‌ای (UCITA) شکل‌گیری قراردادها را از طریق بسته‌بندی کلیکی کدگذاری می‌کند، اما این قانون تنها در مریلند و ویرجینیا به تصویب رسیده است.
در سطح فدرال، قانون امضاهای الکترونیکی در تجارت جهانی و ملی (قانون E-Sign) سوابق و امضاهای الکترونیکی مورد استفاده در اسناد بین ایالتی و خارجی را به رسمیت می‌شناسد و مقرر می‌دارد که هیچ سندی تنها بر اساس این که اثرگذاری شده است، از کارایی آن رد نخواهد شد. به صورت الکترونیکی وارد شده است. قوانین مشابهی در سطح ایالت در تمام ۵۰ ایالت، از طریق قانون یکسان تراکنش‌های الکترونیکی یا قانون مشابه، وضع شده است.
چنین الزاماتی برای تشکیل یک توافق نامه الزام آور وجود ندارد. با این حال، در صورت به چالش کشیدن شکل‌گیری یک قرارداد الکترونیکی، فهرست‌های کلیک و سایر سوابق ممکن است شواهدی از یک قرارداد ارائه دهند.
راه حل‌های معمول برای نقض قرارداد برای قراردادی که به صورت آنلاین تشکیل شده است در دسترس است.
دستور FCC 16-148 کمیسیون ارتباطات فدرال، ISPها را ملزم می‌کند تا شیوه‌های معقول امنیت داده‌ها را حفظ کنند، اما فهرستی از فعالیت‌ها یا فناوری‌های مورد نیاز را تعیین نمی‌کند. ISPها موظفند اقدامات معقولی را برای محافظت از اطلاعات شخصی مشتری در برابر استفاده، افشا یا دسترسی غیرمجاز انجام دهند. . . [که] به طور مناسب با ماهیت و دامنه فعالیت‌های آن، حساسیت داده‌های اساسی، اندازه ارائه‌دهنده و امکان‌سنجی فنی کالیبره شده‌اند.» (بند ۲۳۸).
مقامات فدرال ممکن است از دادگاه برای تولید مواد رمزگذاری شده درخواست کنند. دادگاه‌های ویژه نظارت اطلاعات خارجی (FISA) می‌توانند ضمانت‌هایی را برای نظارت الکترونیکی بر ارتباطات جاسوسان خارجی فعال در ایالات متحده به ارائه‌دهندگان مخابراتی صادر کنند.
استفاده از سیستم‌های پرداخت الکترونیکی برای خرید کالا یا خدمات طبق قانون محدودیتی ندارد. ارائه خدمات پرداخت الکترونیکی است که مشمول مقررات متعددی است. اینها شامل مقررات E تحت قانون انتقال الکترونیکی وجوه (۱۵ USC 1693 و بعد) است که نقل و انتقالات الکترونیکی وجوه را تنظیم می‌کند و الزامات افشای قابل توجهی را بر ارائه دهندگان انتقال وجه الکترونیکی تحمیل می‌کند.
این قانون برای هر انتقال الکترونیکی وجهی که به مؤسسه مالی اجازه بدهکار یا اعتبار از حساب مصرف کننده را می‌دهد، اعمال می‌شود، از جمله دستگاه‌های خودپرداز، سپرده مستقیم، کارت‌های هدیه، بانکداری آنلاین، انتقال نقطه فروش، کارت‌های نقدی، تبدیل چک الکترونیکی و حواله‌های تلفنی.
مقررات E، که توسط اداره حمایت مالی مصرف کننده صادر و اداره می‌شود، تعدادی از اقدامات حمایتی را برای مصرف کنندگان اعمال می‌کند، از جمله دسترسی به داده‌ها و حقوق مربوط به معاملات اختلاف. ماده ۴ الف قانون تجارت یکنواخت، حواله‌های عمده فروشی را که صراحتاً خارج از محدوده قانون انتقال الکترونیکی وجوه است، پوشش می‌دهد.
در حالی که برنامه‌های آزمایشی در ایالات متحده برای آزمایش استفاده از ارز دیجیتال وجود دارد، ایالات متحده ارز دیجیتال بانک مرکزی را صادر یا اتخاذ نکرده است. هیچ ارز دیجیتالی به عنوان ارز قانونی در ایالات متحده پذیرفته نشده است. با این حال، بازرگانان ممکن است مایل به پذیرش ارزهای دیجیتال خاص باشند.
برخی از ایالت‌ها قوانین حمایت از ارزهای دیجیتال را وضع کرده اند. به عنوان مثال، ایالت وایومینگ قوانینی را وضع کرده است که دارایی‌های دیجیتالی مانند ارز دیجیتال را به عنوان دارایی شخصی به رسمیت می‌شناسد. در نتیجه، قوانین مختلف ایالتی که از دارایی‌های شخصی محافظت می‌کند، در مورد دارایی‌های دیجیتال مانند ارزهای دیجیتال اعمال می‌شود.
ثبت‌کنندگان نام دامنه معتبر توسط ICANN اداره می‌شوند و این ثبت‌کننده‌ها مشمول توافقنامه اعتبارسنجی ثبت با ICANN هستند. توافقنامه اعتبار ثبت، مسئولیت‌های ثبت کننده، از جمله پاسخ به سؤالات WHOIS، سپردن جزئیات ثبت نام دامنه، و تعهدات در پایان دوره ثبت را تعیین می‌کند. ثبت‌کنندگان معتبر ممکن است دامنه‌ها را مستقیماً صادر کنند یا از طریق فروشندگان فعالیت کنند.
دامنه‌های سطح بالای کد کشور تابع قوانین کشوری هستند که به آن مربوط می‌شوند. دامنه سطح بالای کد کشور «.us» باید یک شهروند، مقیم، سازمان یا یک نهاد خارجی با حضور قانونی در ایالات متحده باشد.
نام دامنه به خودی خود حقوقی فراتر از حق خود دامنه را اعطا نمی‌کند. اگر از نام دامنه در تجارت برای شناسایی منبع کالا استفاده شود، می‌تواند یک علامت تجاری باشد.
آره. بر اساس قانون ضد سایبری حمایت از مصرف کننده، مالک علامت تجاری به دلیل ثبت، قاچاق، یا استفاده از نام دامنه‌ای که به طور گیج کننده‌ای شبیه به یک علامت تجاری است یا آن را رقیق می‌کند، علیه شخصی اقدام می‌کند. علاوه بر این، این قانون برای صاحبان علائم تجاری در برابر متجاوزان سایبری که نام‌های دامنه حاوی علائم تجاری را بدون قصد ایجاد یک وب سایت قانونی ثبت می‌کنند، اما در عوض برای فروش آنها به مالک علامت تجاری یا سایر اشخاص ثالث، توسل می‌دهد.
به عنوان جایگزینی برای قانون حفاظت از مصرف‌کننده Anticybersquatting، دارندگان علائم تجاری می‌توانند از طریق خط‌مشی حل اختلاف نام دامنه یکسان ICANN راه‌حل‌های اداری را دنبال کنند. ICANN می‌تواند لغو یا انتقال نام‌های دامنه ثبت شده در نقض قوانین ICANN را هدایت کند.
اختلافات نام دامنه معمولاً از طریق خط مشی حل اختلاف نام دامنه یکسان ICANN حل می‌شود. در مواردی که نقض یا رقیق شدن علامت تجاری در میان باشد، ممکن است تحت قانون حمایت از مصرف کننده Anticybersquatting اقدام شود.
کمیسیون تجارت فدرال (FTC) آژانس آمریکایی است که مقررات تبلیغات مصرف کننده را در ایالات متحده اعلام و اجرا می‌کند. مانند تبلیغات چاپی و پخش، تبلیغات آنلاین باید:
دستورالعمل‌های افشای .com FTC الزامات افشای آنلاین در تبلیغات را مشخص می‌کند. افشای اطلاعات باید واضح و آشکار باشد و باید تا حد امکان به متنی که باعث ادعا می‌شود نزدیک باشد. در مواردی که محدودیت فضا وجود دارد، ممکن است در صفحه‌ای که به آگهی پیوند داده شده است، افشاگری شود.
چنین پیوندهایی باید واضح و با برچسب مناسب برای نشان دادن ماهیت و اهمیت اطلاعات مرتبط باشند. افشای اطلاعات نباید به شرایط استفاده مرتبط واگذار شود. تبلیغ‌کنندگان باید بر نرخ کلیک نظارت کنند تا اثربخشی پیوند را بسنجند.
مقررات FTC همچنین به حریم خصوصی آنلاین مصرف کننده، تبلیغات برای کودکان، محصولات مالی، ادعاهای زیست محیطی، استفاده از عبارت “رایگان”، افشای زمان ارسال، گزینه‌های منفی برای اشتراک ها، و افشای موارد تاییدیه و تاثیرگذاران رسانه‌های اجتماعی می‌پردازد.
تعریف مشخصی از تبلیغات آنلاین وجود ندارد. تبلیغات بومی، پست‌های حمایت شده و آگهی‌های تبلیغاتی خطوط بین تبلیغات و محتوای سرمقاله را محو می‌کند. FTC مدت‌هاست که بر این باور است که محتوایی که شبیه یک مقاله خبری است که دیدگاه‌های مستقل و بی‌طرفانه ارائه می‌کند باید به‌طور واضح و آشکار به عنوان تبلیغات افشا شود.
در حالی که هیچ قانون خاصی در مورد ظاهر افشا وجود ندارد، دستورالعمل FTC توصیه می‌کند که افشای تبلیغات بومی در چارچوبی قرار گیرد که در حین پیمایش مشتری در محتوا، قابل مشاهده باشد. دستورالعمل‌ها همچنین توصیه می‌کنند که افشاها با رنگ متضاد تنظیم شوند.
تبلیغات گمراه کننده نقض قانون FTC است که اعمال ناعادلانه و فریبنده را ممنوع می‌کند. ادعاهای تبلیغاتی قبل از انتشار باید مبنای معقولی داشته باشند. از آنجایی که تبلیغ‌کنندگان باید مبنای معقولی برای ادعاهای عینی محصولات یا خدمات در تبلیغات داشته باشند (مثلاً «آزمایش‌ها ثابت می‌کنند»، «پزشکان توصیه می‌کنند»، «مطالعات نشان می‌دهند»)، تبلیغ‌کننده باید حداقل سطح اثبات شده را داشته باشد.
به طور کلی محصولات و خدمات غیرقانونی، کالاهای تقلبی و محصولات دخانی قابل تبلیغ نیستند. همچنین محدودیت‌هایی (اما نه ممنوعیت‌هایی) برای تبلیغات مشروبات الکلی یا تبلیغات سیاسی وجود دارد.
پلتفرم‌های تبلیغات آنلاین محدودیت‌های خاص خود را دارند. علاوه بر محصولات و خدمات به طور کلی ممنوع، برخی از پلتفرم‌ها تبلیغات اسلحه‌های گرم و سایر سلاح‌ها، تجهیزات نظارتی، محتوای متخلف، وام‌های روز پرداخت، وثیقه، محصولات خطرناک و اعضای بدن را ممنوع می‌کنند. برخی از پلتفرم‌ها تبلیغات محتوای بزرگسالان، قمار، محتوای سیاسی و خدمات مالی را ممنوع می‌کنند. سیاست‌های قابل قبول استفاده همچنین محتوای تبلیغاتی را که افتراآمیز، زشت و آزاردهنده است ممنوع می‌کند.
به طور کلی، ISPها بر اساس بخش ۲۳۰ قانون ارتباطات از راه دور در سال ۱۹۹۶ از مسئولیت در قبال محتوای شخص ثالث مصونیت دارند. دادگاه‌ها این مصونیت را در پرونده‌های افترا علیه ISPها برای میزبانی تابلوهای اعلانات حاوی اظهارات افتراآمیز توسط مشترک تأیید کرده اند (به Blumenthal v Drudge, 929, 929 مراجعه کنید.
F. Supp 44 (DDC 1998). قانون حق نسخه‌برداری هزاره دیجیتال حاوی یک پناهگاه امن در برابر ادعاهای نقض مشارکتی یا جانشینی برای میزبانی محتوای متخلف است؛ مشروط بر اینکه ISP از مطالب نقض‌کننده منفعت مالی نداشته باشد، از اطلاعاتی که مطالب نقض می‌کنند اطلاع نداشته باشد. و سیاست‌های معقولی را برای خاتمه دادن به نقض‌کننده‌های مکرر اجرا می‌کند. ISPها همچنین باید از مقررات “اعلامیه و حذف” پیروی کنند که ممکن است نیازمند مسدود کردن یا حذف محتوای متخلف از سایت باشد.
تعدادی از مقامات نظارتی مقررات و رهنمودهایی را در رابطه با تبلیغات محصولات و خدمات مالی، از جمله اداره حمایت مالی مصرف کننده، FDIC، FINRA، و SEC، صادر کرده اند.
مقررات Z (حقیقت در قانون وام‌دهی) نیازمند افشای معینی برای اعتبار مصرف‌کننده و شرایط اجاره در کارت‌های اعتبار باز، اعتبار پایان بسته و کارت‌های اعتباری/ شارژ است.
مقررات DD (حقیقت در قانون پس انداز) به اطلاعات خاصی در مورد تبلیغات حساب‌های سپرده نیاز دارد. بانک‌ها هنگام استفاده از عباراتی مانند “پاداش” یا “APY” باید اطلاعات خاصی را افشا کنند. همچنین در صورت تحمیل هرگونه هزینه نگهداری یا فعالیت، استفاده از عبارت “رایگان” را ممنوع می‌کند.
مقررات B (قانون فرصت‌های اعتباری برابر) اعتبار دهنده را از تبلیغات خدمات اعتباری به گونه‌ای منع می‌کند که وام گیرندگان را به هر مبنایی که مستقیماً به اعتبار اعتباری مرتبط نیست، منصرف کند.
طبق قوانین و مقررات FDIC، اعضایی که محصولات سپرده و محصولات بانکی غیر خاص را تبلیغ می‌کنند باید به عنوان اعضای FDIC معرفی شوند. هنگامی که یک بانک عضو FDIC محصولات سرمایه گذاری یا بیمه را تبلیغ می‌کند، باید فاش کند که محصول بیمه FDIC نیست و ممکن است ارزش خود را از دست بدهد.
قانون ارتباطات FINRA ایجاب می‌کند که ارتباطات واسطه‌ها با مردم منصفانه، متعادل و گمراه‌کننده نباشد. هر گونه ارتباطات باید قبل از توزیع توسط یک مدیر از قبل تایید شده باشد و شامل الزامات بایگانی و نگهداری سوابق با توجه به چنین ارتباطاتی باشد.
قانون تبلیغات SEC مشاوران سرمایه‌گذاری را از ارجاع به گواهی‌های مشاور، توصیه‌های خاص گذشته، هر نمودار یا فرمولی که می‌تواند به تنهایی برای تصمیم‌گیری در معاملات (بدون مشخص کردن محدودیت‌های آن) استفاده شود، محدود می‌کند، که هر گزارش، تحلیل یا خدمات رایگان است. مگر اینکه واقعاً رایگان باشد) یا در غیر این صورت حاوی بیانیه‌ای نادرست از واقعیت مادی باشد یا نادرست یا گمراه کننده باشد.
مگر اینکه ISPها کنترل تحریریه‌ای بر محتوای نمایش داده شده در وب سایت‌های میزبانی شده اعمال کنند، از ادعاهای مربوط به محتوای شخص ثالث نمایش داده شده در سایت‌هایی که توسط ISP میزبانی می‌شوند مصون هستند.
بله، ISPها می‌توانند محتوای افتراآمیز را مسدود یا حذف کنند. به طور معمول، چنین اظهاراتی ناقض خط مشی استفاده قابل قبول ISP است که همه مشتریان باید به آن پایبند باشند. نقض خط‌مشی‌های استفاده قابل قبول اغلب می‌تواند منجر به حذف محتوای توهین‌آمیز و تعلیق یا بسته شدن حساب کاربر شود.
پیوند به صفحات اصلی شخص ثالث نیازی به اجازه صاحب وب سایت ندارد. اگرچه پیوند عمیق به صفحات فرعی فراتر از صفحه اصلی به عنوان نقض حق نسخه برداری مالک وب سایت و حقوق علامت تجاری به چالش کشیده شد، دادگاه استیناف حوزه نهم دریافت که پیوند و چارچوب بندی متفاوت از میزبانی واقعی محتوای متخلف است (Perfect 10, Inc. v Amazon. .com, Inc., 508 F.3d 1146 (9th Cir. 2007)).
استفاده از محتوای شخص ثالث در وب سایت خود بدون اجازه مالک محتوا ممکن است نقض حق نسخه برداری باشد، مگر اینکه استفاده واجد شرایط دفاع از نقض (مانند استفاده منصفانه) باشد. به طور معمول، ادعاهای نقض حق چاپ، جرایم مدنی هستند (قرار دادن نقض کننده در معرض خسارت واقعی یا قانونی). با این حال، تخلف عمدی ممکن است یک جرم کیفری باشد و مجازات‌های حبس تا پنج سال و جریمه‌ای تا ۲۵۰.۰۰۰ دلار آمریکا برای هر جرم داشته باشد.
حقوق صاحب وبسایت در رابطه با نرم‌افزار مورد استفاده یک وبسایت توسط شرایط قرارداد مجوز نرم‌افزار بین مالک یا مجوزدهنده نرم‌افزار و مالک وبسایت تعیین می‌شود. اگر چنین توافقنامه مجوزی وجود نداشته باشد، نرم افزار مشمول حفاظت از حق چاپ خواهد بود و کلیه حقوقی که صریحاً به کاربر اعطا نشده است، برای مالک یا مجوز دهنده محفوظ است.
برای جلوگیری از مسئولیت، مالک وب سایتی که از چنین نرم افزاری بدون اجازه صریح استفاده می‌کند، باید در برابر نقض قوانین، مانند استفاده منصفانه، دفاعی داشته باشد (با این حال، بهره برداری تجاری از آثار دارای حق چاپ به ندرت واجد شرایط دفاع از استفاده منصفانه است).
اگرچه پیوند عمیق به صفحات فرعی فراتر از صفحه اصلی به عنوان نقض حق نسخه برداری مالک وب سایت و حقوق علامت تجاری به چالش کشیده شد، دادگاه استیناف حوزه نهم دریافت که پیوند و چارچوب بندی متفاوت از میزبانی واقعی محتوای متخلف است (Perfect 10, Inc. v Amazon. .com, Inc., 508 F.3d 1146 (9th Cir. 2007)).
پرونده اخیر دادگاه منطقه‌ای تجزیه و تحلیل در Perfect 10 را رد کرد و پیوند یک وب سایت به مطالب نقض کننده را نقض حق نسخه برداری دانست. در Goldman v Breitbart News Network, LLC, 302 F. Supp. 3d 585 (S.D.N.Y. 2018)، دادگاه دریافت که چون پیوند مرورگر را به سرور شخص ثالث هدایت می‌کند تا تصویر دارای حق نسخه‌برداری را بازیابی کند، حق نمایش انحصاری مالک حق نسخه‌برداری را نقض کرده است.
اگر پیوند به یک وبسایت شخص ثالث به مطالب نقض‌کننده پیوند ارتباط داشته باشد، طرفی که پیوند را ارائه می‌کند، در صورتی که به نقض مستقیم حق نسخه‌برداری کاربر کمک کرده باشد، می‌تواند مسئول نقض مشارکتی باشد. در Tarantino v Gawker Media, LLC, No. CV 14-603-JFW FFMX, 2014 WL 2434647 (CD Cal. 27 ژانویه ۲۰۱۴)، شاکی ادعا کرد که پیوند شرکت رسانه‌ای متهم به یک وب سایت شخص ثالث میزبان یک کپی غیرمجاز از فیلمنامه او برای The Hateful Eight نقض حق چاپ بود. دادگاه ادعای عدم ادعای یک عمل خاص نقض مستقیم را که به دلیل ارتباط متهم رخ داده بود رد کرد.
خیر. پخش تلویزیون و تلویزیون کابلی/ماهواره‌ای توسط کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) تنظیم می‌شود. با این حال، FCC به طور قطعی به ویدیوی بیش از حد (OTT) پرداخته است.
یک قاضی فدرال می‌تواند بدون اطلاع قبلی دستوری صادر کند و به مارشال یا کلانتر شهرستان ایالات متحده دستور دهد که وارد محوطه یک متخلف شود و همه نسخه‌های غیرقانونی و سایر مواد مورد استفاده برای بازتولید کپی‌های غیرقانونی را ضبط و توقیف کند.
چه راهکارهای مدنی برای صاحبان IP در دسترس است؟ آیا آنها شامل دستورات جستجو و دستورات انجماد می‌شوند؟
راه حل‌های مدنی برای نقض حق چاپ شامل جوایز خسارت واقعی یا قانونی است. در شرایط استثنایی، صاحبان حق چاپ می‌توانند دستور توقیف و توقف را از دادگاه فدرال درخواست کنند.
ایالات متحده یک قانون فدرال جامع برای محافظت از اطلاعات شناسایی شخصی (PII) ندارد. در عوض، یک رویکرد بخشی برای حفظ حریم خصوصی داده‌ها وجود دارد. قانون قابل حمل و پاسخگویی بیمه سلامت (HIPAA) نهادهای تحت پوشش و شرکای تجاری آنها را ملزم می‌کند که از اطلاعات بهداشتی محافظت شده‌ای که جمع آوری یا پردازش می‌کنند محافظت کنند.
قانون حفظ حریم خصوصی تحت قانون Gramm-Leach-Bliley (GLBA) مؤسسات مالی را ملزم می‌کند تا در صورت به اشتراک گذاشتن اطلاعات مالی مصرف‌کننده با اشخاص ثالث غیروابسته، اخطاریه‌های مربوط به شیوه‌های حفظ حریم خصوصی و گزینه‌های انصراف را به مصرف‌کنندگان ارائه دهند. قانون پادمان GLBA مؤسسات مالی را ملزم می‌کند که فرآیندهایی را برای ایمن سازی اطلاعات مالی مصرف کننده و ایجاد یک برنامه مکتوب امنیت اطلاعات داشته باشند.
برخی از ایالت‌ها شروع به اعمال حمایت‌های گسترده‌تر برای PII مصرف کننده کرده اند. قانون حفظ حریم خصوصی مصرف‌کننده کالیفرنیا (CCPA) هر کسب‌وکاری را ملزم می‌کند که آستانه‌های مشخصی را داشته باشد که اطلاعات ساکنان کالیفرنیا را جمع‌آوری می‌کند تا حقوق مصرف‌کنندگان را بر روی داده‌های خود (از جمله درخواست‌های دسترسی، انتقال، ویرایش و حذف) فراهم کند و به مصرف‌کنندگان اجازه دهد تا از پردازش داده‌های خاص انصراف دهند. فعالیت‌هایی مانند فروش PII.
خیر. ثبت نام پیش نیاز پردازش داده‌های شخصی نیست. تعیین یک افسر حفاظت از داده‌ها لازم نیست.
قوانین و مقررات حفظ حریم خصوصی در ایالات متحده برای محافظت از مصرف کنندگان ایالات متحده طراحی شده است. CCPA الزامی ندارد که یک کسب و کار در کالیفرنیا یا حتی در ایالات متحده حضور فیزیکی داشته باشد. مشاغل غیر مقیم که PII ساکنان کالیفرنیا را جمع‌آوری یا می‌فروشند (با آستانه‌های معین) تحت پوشش مقررات CCPA هستند.
داده‌های شخصی بر اساس اطلاعیه و ارائه گزینه‌های انصراف برای مشتریان پردازش می‌شوند، نه انتخاب کردن.
HIPAA فروش اطلاعات بهداشتی محافظت شده توسط یک نهاد تحت پوشش یا شریک تجاری را بدون رضایت کتبی قبلی بیمار ممنوع می‌کند. GLBA مؤسسات مالی را ملزم می‌کند تا به مصرف کنندگان اجازه دهند تا از اشتراک گذاری یا فروش اطلاعات مالی مصرف کننده به اشخاص ثالث غیروابسته بدون رضایت کتبی قبلی مصرف کننده منصرف شوند. CCPA از کسب‌وکارها می‌خواهد که به مصرف‌کنندگان کالیفرنیایی اجازه دهند از فروش PII به اشخاص ثالث منصرف شوند.
ایالات متحده قانونی برای تنظیم استفاده از کوکی‌ها ندارد. FTC اصول خود تنظیمی را با توجه به ردیابی و تبلیغات رفتاری آنلاین صادر کرده است. این اصول شامل:
CCPA کوکی‌ها را به عنوان اطلاعات قابل شناسایی شخصی در نظر می‌گیرد. کسب‌وکارها را ملزم می‌کند که اطلاعاتی را که از طریق استفاده از کوکی‌ها جمع‌آوری می‌شود و آنچه با آن داده‌ها انجام می‌شود را افشا کنند.
هر ایالت در ایالات متحده یک قانون اعلان نقض امنیتی دارد. معمولاً، این قوانین:
علاوه بر حفظ فناوری و فرآیندهای امنیتی IT قوی، شرکت‌ها می‌توانند داده‌های شخصی را رمزگذاری کنند و کلیدهای رمزگذاری را به صورت آفلاین ذخیره کنند تا از نفوذ و استفاده غیرمجاز از داده‌های شخصی جلوگیری کنند.
بیمه امنیت سایبری به طور گسترده در بازار ایالات متحده در دسترس است. با این حال، هزینه بالای بیمه و محدودیت‌های نسبتاً پایین باعث می‌شود بیمه امنیت سایبری در کاهش خطرات ناشی از نفوذ سایبری کمتر موثر باشد.
CCPA با دادن حق حذف اطلاعات شخصی به مصرف کنندگان کالیفرنیایی، «حق فراموش شدن» را به رسمیت می‌شناسد. این حق فقط در برابر کسب‌وکاری که در ابتدا داده‌های شخصی را از مصرف‌کننده جمع‌آوری کرده است قابل اعمال است، و می‌توان آن را با شرایط تجاری مشخص‌شده در قانون رد کرد (از جمله مواردی که اطلاعات شخصی برای تکمیل معامله‌ای که اطلاعات برای آن جمع‌آوری شده ضروری است، برای انجام ضمانت یا فراخوان محصول، شناسایی حوادث امنیتی و رعایت یک تعهد قانونی).
قانون کنترل حمله به پورنوگرافی و بازاریابی غیر درخواستی (CAN-SPAM) ایجاب می‌کند که بازاریابی ایمیلی برای گیرنده گمراه کننده نباشد، یک آدرس پستی فیزیکی در متن پیام درج شود و یک پیوند لغو اشتراک ارائه شود.
هیچ حق اقدام خصوصی تحت مقررات حفظ حریم خصوصی GLBA یا HIPAA وجود ندارد.
بر اساس CCPA، مصرف کنندگان کالیفرنیا زمانی که دسترسی غیرمجاز به اطلاعات شخصی رمزگذاری نشده، سرقت یا افشای آن در نتیجه نقض وظیفه اجرای و حفظ رویه‌های امنیتی معقول وجود دارد، حق اقدام خصوصی دارند. این قانون خسارت قانونی را برای تخلفات پیش بینی می‌کند و نیازی به اثبات آسیب واقعی ندارد.
حمایت‌های CCPA به شهروندان محدود نمی‌شود، بلکه فقط برای داده‌های شخصی ساکنان کالیفرنیا اعمال می‌شود.
فروش محصولات آنلاین مشمول مالیات بر فروش ایالتی در ۲۷ ایالت در ایالات متحده است. نرخ مالیات بر کالاهای دیجیتال بین ۱.۵ تا ۷ درصد متغیر است.
قرار دادن و بهره برداری از یک سرور در یک ایالت ممکن است بر اساس مقررات مالیاتی یک ایالت، یک مؤسسه دائمی پیوند مشمول مالیات برای یک خرده فروش تجارت الکترونیک خارج از ایالت ایجاد کند. در سال ۲۰۱۸، دادگاه عالی ایالات متحده از حق ایالت‌ها برای ملزم کردن فروشندگان آنلاین به جمع آوری مالیات بر فروش ایالتی بر فروش در ایالت خود حمایت کرد (داکوتای جنوبی v Wayfair, Inc., 504 U.S. 298 (2018)).
در ایالات متحده مالیات بر ارزش افزوده وجود ندارد. قوانین مالیاتی ایالتی تعیین می‌کند که آیا فروش آنلاین در ایالت مشمول مالیات فروش ایالتی است یا خیر.
بازگرداندن کالاهای خریداری شده به صورت آنلاین مستلزم بازپرداخت مالیات فروش پرداخت شده در صورت وجود است. بیش از ۱۱۰۰۰ حوزه قضایی مالیاتی در ایالات متحده در سطح فدرال، ایالتی و محلی وجود دارد که هر کدام نرخ و قوانین مالیاتی خاص خود را دارند.
به طور کلی، راه اندازی یک تجارت آنلاین قمار از ایالات متحده مجاز نیست. قانون اجرای غیرقانونی قمار اینترنتی در سال ۲۰۰۶، فعالیت یک وب سایت قمار آنلاین را در هر نقطه از ایالات متحده غیرقانونی می‌کند.
قانون سیم فدرال استفاده از انتقال سیمی را برای قرار دادن یا کمک به شرط بندی یا شرط بندی در یک رویداد ورزشی در تجارت بین ایالتی ممنوع می‌کند. بخش‌های مختلف دادگستری دامنه قانون Wire را به همه انواع قمار آنلاین گسترش داده‌اند. قانون تجارت غیرقانونی قمار، انجام یک تجارت غیرقانونی قمار را جرم فدرال می‌داند. تعدادی از ایالت‌ها به نوعی از قمار آنلاین (مانند قرعه کشی، شرط بندی ورزشی و بازی‌های کازینو) اجازه می‌دهند.
در حالی که بسیاری از قوانین منع قمار آنلاین به اپراتورها یا تسهیل کنندگان قمار آنلاین ارائه شده است، قوانین فدرال به طور خاص شرط بندی درون دولتی را به صورت آنلاین غیرقانونی نمی‌دانند. قوانین ایالتی متفاوت خواهد بود، برخی قمارهای آنلاین را غیرقانونی می‌دانند، در حالی که برخی دیگر فقط انواع خاصی از قمار آنلاین را مجاز می‌دانند. فقط نیوجرسی، پنسیلوانیا و دلاور اجازه بخت‌آزمایی آنلاین، شرط‌بندی ورزشی و بازی‌های کازینویی را می‌دهند.
مسائل حقوقی که در ارتباط با ارائه خدمات به صورت برون سپاری به وجود می‌آید شامل نقض قراردادهای مجوز شخص ثالث است که در آن ارائه دهندگان برون سپاری شخص ثالث از فناوری دارای مجوز برای مشتری بدون رضایت مجوز دهنده شخص ثالث استفاده می‌کنند. نظارت روزانه بر کارمندان ارائه دهنده خدمات برون سپاری ممکن است مشتری را در معرض ادعای اشتغال مشترک قرار دهد. دسترسی به فناوری منبع ایالات متحده توسط ارائه دهندگان خدمات برون سپاری خارج از کشور می‌تواند مشکلاتی را تحت قوانین کنترل صادرات ایجاد کند.
ارائه مجوزهای فناوری به عنوان بخشی از خدمات ارائه‌دهنده خدمات فراساحلی ممکن است تعهدات مالیاتی را برای مشتری ایجاد کند. در جایی که یک ارائه‌دهنده خدمات فراساحلی خدمات مشمول مالیات بر ارزش افزوده را در حوزه قضایی ارائه می‌کند که از مشتری در ایالات متحده دریافت می‌شود، مشتری ممکن است مجبور به پرداخت مالیات بر ارزش افزوده معلق باشد، زیرا توانایی بازیابی مالیات بر ارزش افزوده دریافت شده در روال عادی را نخواهد داشت.
هیچ قانونی در ایالات متحده وجود ندارد که از کارکنان در ارتباط با تأثیرات شغلی ناشی از برون سپاری مشابه دستورالعمل حقوق اکتسابی در اتحادیه اروپا محافظت کند. قانون اخطار تعدیل و بازآموزی کارگران (WARN) به افراد آسیب دیده، نمایندگان آنها و برخی مقامات محلی قبل از اخراج دسته جمعی هشدار می‌دهد.
هیچ قانون خاصی برای ارائه دهندگان وب سایت برای اطلاعات اشتباه ارائه شده آنلاین وجود ندارد. اگر یک ارائه‌دهنده وبسایت در حال فروش کالا یا خدمات باشد، قوانین عادی مربوط به اشتباهات در تبلیغات، شرایط گارانتی و سایر ادعاها تحت قوانین حمایت از مصرف‌کننده اعمال می‌شود.
تحت قوانین ایالات متحده هیچ گونه حفاظتی خاص از پایگاه‌های داده وجود ندارد. در صورتی که انتخاب، هماهنگی و ترتیب حقایق زیربنایی یک اثر نویسندگی اصلی باشد، پایگاه‌های داده به‌عنوان یک کل ممکن است تحت حمایت حق نسخه‌برداری تحت قانون حق چاپ قرار گیرند.
حقایق زیربنایی خود ممکن است دارای حق چاپ نباشند، و هیچ گونه محافظتی از «عرق پیشانی» برای مجموعه‌هایی از حقایق که حداقل سطح خلاقیت را نشان نمی‌دهند وجود ندارد (انتشارات Feist, Inc. v Rural Telephone Service, Inc., 499 US 340 (1991)).
دسترسی آگاهانه به رایانه بدون مجوز یا بیش از حد دسترسی مجاز به قصد کلاهبرداری ممکن است نقض قانون تقلب و سوء استفاده رایانه‌ای (CFAA) باشد. بنابراین، دسترسی به یک وب سایت با هدف بازتولید پایگاه داده برخلاف شرایط استفاده از سایت ممکن است توسط CFAA ممنوع شود.
هیچ دادگاه تخصصی در ایالات متحده برای مسائل یا اختلافات آنلاین یا دیجیتالی وجود ندارد.
اختلافات مربوط به موضوعات آنلاین/دیجیتال ممکن است از طریق حل و فصل اختلافات جایگزین معمولی، مانند داوری، در صورتی که طرفین با چنین مکانیزم حل و فصلی موافقت کرده باشند، حل و فصل شود. تعدادی از رویه‌های حل اختلاف آنلاین پیوست شده توسط دادگاه در بسیاری از ایالت‌ها برای حل و فصل اختلافات آنلاین وجود دارد، اما آنها به اختلافات مربوط به فعالیت‌های آنلاین یا دیجیتال محدود نمی‌شوند.
ایالت‌ها به وضع قوانین گسترده تری برای حفظ حریم خصوصی داده‌ها با الگوبرداری از قانون حمایت از مصرف کننده کالیفرنیا ادامه می‌دهند. در مارس ۲۰۲۰۱، ویرجینیا قانون حفاظت از داده‌های مصرف کننده ویرجینیا را تصویب کرد که از ۱ ژانویه ۲۰۲۳ لازم الاجرا می‌شود. قانونگذار کلرادو قانون حفظ حریم خصوصی کلرادو را تصویب کرده است که انتظار می‌رود توسط فرماندار امضا شود و به قانون تبدیل شود و از ۱ ژانویه ۲۰۲۳ لازم الاجرا شود.
ایالات متحده تعرفه‌هایی را بر شش کشور به دلیل اعمال مالیات‌های دیجیتالی بر شرکت‌های آمریکایی اعمال کرده است، اما در حالی که ایالات متحده تلاش می‌کند در مورد یک توافق چند جانبه در مورد مالیات خدمات دیجیتال مذاکره کند، این عوارض به حالت تعلیق درآمده است.
محتوا فقط برای اهداف آموزشی و اطلاعاتی ارائه شده است و در نظر گرفته نشده است و نباید به عنوان مشاوره حقوقی تلقی شود. این ممکن است واجد شرایط “تبلیغات وکیل” باشد که در برخی از حوزه‌های قضایی به اطلاعیه نیاز دارد. نتایج قبلی وضعیت‌های مشابه را تضمین نمی‌کند.
اگر این مقاله را دوست دارید، لطفا آن را با دوستان خود به اشتراک بگذارید.
![دانلود کتاب: فضای مجازی و سلامت روانی [راهکارهای بهبود روانشناختی در دنیای آنلاین]](https://ivsi.ir/wp-content/uploads/2023/05/virtual-space-and-mental-health-book-300x300.webp)
