تقسیم بندی فضای ذخیره سازی – partition

پارتیشن یک تقسیم منطقی از هارد دیسک است که توسط سیستم عامل ها ( OSes ) و فایل سیستم ها به عنوان یک واحد مجزا در نظر گرفته می شود. سیستم عامل ها و فایل سیستم ها می توانند اطلاعات هر پارتیشن را طوری مدیریت کنند که گویی یک هارد دیسک مجزا است. این به درایو اجازه می دهد تا به عنوان چندین بخش کوچکتر برای بهبود کارایی کار کند، اگرچه فضای قابل استفاده روی هارد دیسک را به دلیل سربار اضافی ناشی از چندین سیستم عامل کاهش می دهد.

یک مدیر پارتیشن دیسک به مدیران سیستم اجازه می دهد تا پارتیشن ها را ایجاد، تغییر اندازه، حذف و دستکاری کنند، در حالی که جدول پارتیشن مکان و اندازه پارتیشن را ثبت می کند. هر پارتیشن به عنوان یک دیسک منطقی مجزا در سیستم عامل ظاهر می شود و سیستم عامل جدول پارتیشن را قبل از هر قسمت دیگری از دیسک می خواند.

پس از ایجاد یک پارتیشن، با یک سیستم فایل مانند:

• NTFS در درایوهای ویندوز؛
• FAT32 و exFAT برای درایوهای قابل جابجایی؛
• HFS Plus (HFS+) در کامپیوترهای مک؛ یا
• Ext4 در لینوکس.

سپس داده ها و فایل ها در سیستم فایل روی پارتیشن نوشته می شوند. هنگامی که کاربران سیستم عامل را در رایانه بوت می کنند، بخش مهمی از فرآیند این است که کنترل به بخش اول روی هارد دیسک داده شود. این شامل جدول پارتیشن است که تعیین می کند چند پارتیشن روی هارد دیسک قالب بندی می شود، اندازه هر پارتیشن و آدرسی که هر پارتیشن دیسک از آنجا شروع می شود. این بخش همچنین حاوی برنامه ای است که بخش بوت سیستم عامل را می خواند و به آن کنترل می دهد تا بقیه سیستم عامل را بتوان در حافظه دسترسی تصادفی بارگذاری کرد .

یکی از جنبه های کلیدی پارتیشن بندی، پارتیشن فعال یا قابل بوت است که پارتیشن تعیین شده روی هارد دیسک حاوی سیستم عامل است. فقط پارتیشن روی هر درایو که حاوی بوت لودر سیستم عامل است می تواند به عنوان پارتیشن فعال تعیین شود.پارتیشن فعال همچنین بخش بوت را نگه می دارد و باید به عنوان فعال علامت گذاری شود. یک پارتیشن بازیابی رایانه را به شرایط حمل و نقل اولیه خود باز می گرداند.در فضای ذخیره سازی سازمانی ، پارتیشن بندی به فعال کردن ضربه کوتاه کمک می کند، تمرینی برای قالب بندی هارد دیسک برای سرعت بخشیدن به عملکرد از طریق قرار دادن داده ها.