چگونه شیوه فرزندپروری مقتدرانه را بیاموزیم؟

هر یک از والدین پیش‌زمینه‌ای برای شیوه فرزندپروری در ذهن دارند. مادران مهارت‌های فرزندپروری را از مادران خود و پدران از پدران خود می‌آموزند. با توجه به تجربه گذشته ما با والدینمان، این تجربه می‌تواند خوشایند یا ناخوشایند باشد. اگر تجربه خوشایند بوده باشد و مثلا خانمی از شیوه فرزندپروری مادرش رضایت داشته باشد، همان روش را در مورد فرزندش اعمال می‌کند و بیشترین میزان موفقیت را هم خواهد داشت.

این مساله در مورد پدران هم صادق است. پدرانی که با پدر خود رابطه خوبی داشته و در ارتباط با آنها آرامش و اطمینان را تجربه کرده‌اند، شیوه فرزندپروری پدر خود را برای فرزندان ادامه خواهند داد و به‌طور ذاتی پدران خوبی می‌شوند. اگر ما تجربه ناخوشایندی از مادری کردن یا پدری کردن والدینمان داشته باشیم، طبیعتا به مشکل برخورد می کنیم

از اقتدار بجا استفاده کنیم

اقتدار در اموری که کودک نباید انجام دهد کاربرد دارد نه برای انجام کاری، انجام یک کار با بازی انجام می‌شود.

مکانیز اقتدار عبارت است از؛ حال خوب استفاده از یک جمله قابل فهم (مثلا: این غذا را نباید بخورید) و نگاه مستقیم در چشم کودک تا چشمش را بردارد و قتی چشمش را برداشت یعنی پذیرفته

در ضمن اقتدار بسیار کم استفاده می‌شود شاید هر چند روزی یک بار. اگر زیاد استفاده شود نشانه این است که شما در مواردی که کودک اشتباه میکند و باید هم اشتباه کند سختگیری بیش از حد دارید. چون یادگیری از طریق اشتباهات بازی گونه اتفاق می افتد.

“ترس های القا شده” به چه معناست؟

گاهی اوقات ترس کودک ناشی از شیوه های تربیتی غلط والدین است.

والدینی که برای وادار کردن کودک به انجام کاری تهدید می کنند و یا فرزندشان را از چیزی می ترسانند ، مثلا مادر به کودک می گوید اگه شلوغ کنی میرم و دیگه برنمیگردم یا ترساندن کودک از امپول.

برخی والدین به دلیل نداشتن اقتدار به ترساندن کودک رو می آورند.

نتیجه ترساندن کودک او را به این نتیجه خواهد رساند که این حرف حقیقت دارد پس دنیا جای خطرناک و بدی است.

گاهی والدین با دلیل آوردن در فرزندشان ایجاد ترس می‌کنند.” اگر کمربندت را نبندی پلیس دعوا میکنه”؛ به جای اینکه پلیس در او ایجاد امنیت کند ایجاد ترس می کند.

خشونت شخصیتی ممنوع است

البته این را نیز باید بدانیم که در روند تربیتی نیاید خشونت شخصیتی داشته باشیم؛ از همین رو لازم است در این روند، موارد زیر را رعایت کنیم:

• اقتدار (دربحث امنیت توضیح داده شد)
• ارتباط مؤثر
• واقعیت گرائی در مقابل ایده آل طلبی
• تأیید وجود کودک و نقد عمل.

متأسفانه در بسیاری از موارد ما درست عکس عمل می کنیم و وجود را نقد می کنیم و عمل را تأیید و تشویق می کنیم به همین دلیل نمی توانیم با هم خوب ارتباط برقرار کنیم. ما خیلی راحت لقب می دهیم.

در ارتباط مؤثر نقد کردن، اول با تأئید طرف مقابل شروع می شود. وقتی اول طرف مقابل را تأیید می کنیم، مقاومت ها می شکند و پذیرش برای اشکال کار بالا می رود. اما وقتی با تکذیب و عیب جویی شروع کنیم، مقاومت به وجود خواهد آمد حتی شنوایی طرف مقابل بسته خواهد شد

محبت افراطی نکنیم

نهی از زیاده‌روی در محبت می تواند اشاره به برخی از کارها باشد که نه تنها واقعیت آن محبت نیست؛ بلکه جفا در حق فرزند است.

مثلاً به اسم محبت، استقلال را از بچه ها بگیریم؛ به گونه ای که در انجام کارهای خود به قدری وابسته به والدین باشند که از عهدهٔ کارهای خودشان برنیایند یا به بهانهٔ محبت، اجازهٔ هر کاری را به آنها بدهیم؛ حتی کارهایی که برایشان خطرناک است، چه خطر جسمی و چه خطر روحی.

گاهی فرزند کار اشتباهی انجام می دهد که به برخورد تند از سوی ما نیاز دارد؛ اما محبت اجازهٔ تندی به ما نمی دهد. این دلسوزی خود نوعی افراط در محبت محسوب می شود.

گاهی هم مادر باید کار زشت فرزند را به پدر اطلاع دهد تا او از اقتدار خویش برای بازداشتن فرزند از آن کار استفاده کند؛ اما محبت، به او اجازهٔ چنین کاری را نمی دهد و فرزند هم در آن کار زشت، پیش روی می کند. این هم افراط در محبت است.