درایو حالت جامد (SSD) چیست؟

SSD چیست؟

SSD یا درایو حالت جامد نوعی وسیله ذخیره سازی است که در رایانه ها استفاده می شود. این رسانه ذخیره سازی غیر فرار، داده های دائمی را روی حافظه فلش حالت جامد ذخیره می کند. SSD ها جایگزین هارد دیسک های سنتی (HDD) در رایانه ها می شوند و همان عملکردهای اولیه هارد دیسک را انجام می دهند. اما SSD ها در مقایسه به طور قابل توجهی سریعتر هستند. با SSD، سیستم عامل دستگاه با سرعت بیشتری بوت می‌شود، برنامه‌ها سریع‌تر بارگیری می‌شوند و فایل‌ها سریع‌تر ذخیره می‌شوند.

یک هارد دیسک سنتی شامل یک دیسک چرخان با سر خواندن/نوشتن بر روی یک بازوی مکانیکی به نام محرک است. یک HDD داده ها را به صورت مغناطیسی می خواند و می نویسد. با این حال، خواص مغناطیسی می تواند منجر به خرابی های مکانیکی شود.

در مقایسه، SSD هیچ قطعه متحرکی برای شکستن یا چرخش به سمت بالا یا پایین ندارد. دو جزء کلیدی در یک SSD کنترلر فلش و تراشه های حافظه فلش NAND هستند. این پیکربندی برای ارائه عملکرد خواندن/نوشتن بالا برای درخواست های داده های متوالی و تصادفی بهینه شده است.

SSD ها در هر جایی که هارد دیسک قابل نصب باشد استفاده می شود. به عنوان مثال، در محصولات مصرفی، آنها در رایانه های شخصی (کامپیوتر)، لپ تاپ ها، بازی های رایانه ای، دوربین های دیجیتال، پخش کننده های موسیقی دیجیتال، گوشی های هوشمند، تبلت ها و درایوهای انگشت شست استفاده می شوند. آنها همچنین با کارت گرافیک گنجانده شده است. با این حال، آنها گران تر از HDD های سنتی هستند.

کسب‌وکارهایی که نیاز به سرعت در حال گسترش برای ورودی/خروجی بالاتر (I/O) دارند، باعث توسعه و پذیرش SSD‌ها شده‌اند. از آنجایی که SSD ها تاخیر کمتری نسبت به هارد دیسک ها ارائه می دهند، می توانند به طور کارآمدی هم بارهای کاری سنگین و هم تصادفی را مدیریت کنند. این تأخیر کمتر از توانایی یک SSD فلش برای خواندن مستقیم و فوری داده ها از داده های ذخیره شده ناشی می شود.

سرورهای با کارایی بالا، لپ‌تاپ‌ها، رایانه‌های رومیزی یا هر برنامه‌ای که نیاز به ارائه اطلاعات در زمان واقعی دارد، می‌توانند از فناوری درایو حالت جامد بهره ببرند. این ویژگی ها SSD های سازمانی را برای بارگیری خواندن از پایگاه های داده های سنگین تراکنش مناسب می کند. آنها همچنین می توانند به کاهش طوفان های بوت با زیرساخت دسکتاپ مجازی یا در داخل یک آرایه ذخیره سازی برای ذخیره داده های پرکاربرد به صورت محلی با استفاده از یک ابر ترکیبی کمک کنند.

SSD ها چگونه کار می کنند؟

یک SSD داده ها را روی تراشه های حافظه فلش متصل به هم که از سیلیکون ساخته شده اند می خواند و می نویسد. سازندگان SSD ها را با قرار دادن تراشه ها در یک شبکه برای دستیابی به تراکم های مختلف می سازند.

SSD ها داده ها را روی مجموعه ای از تراشه های حافظه فلش متصل به هم می خوانند و می نویسند. این تراشه ها از ترانزیستورهای دروازه شناور ( FGTs ) برای نگه داشتن بار الکتریکی استفاده می کنند که SSD را قادر می سازد تا داده ها را حتی زمانی که به منبع تغذیه متصل نیست ذخیره کند. هر FGT حاوی یک بیت داده است که به عنوان ۱ برای یک سلول شارژ شده یا ۰ در صورتی که سلول فاقد بار الکتریکی باشد، تعیین می شود.

هر بلوک داده با سرعت ثابت قابل دسترسی است. با این حال، SSD ها فقط می توانند در بلوک های خالی بنویسند. و اگرچه SSD ها ابزارهایی برای دور زدن این موضوع دارند، عملکرد ممکن است همچنان در طول زمان کند شود.

SSD ها از سه نوع حافظه اصلی استفاده می کنند: سلول های تک سطحی، چند سطحی و سه سطحی. سلول های تک سطحی می توانند یک بیت داده را در یک زمان نگه دارند – یک یا صفر. سلول‌های تک سطحی ( SLC ) گران‌ترین شکل SSD هستند، اما سریع‌ترین و بادوام‌ترین آنها نیز هستند. سلول‌های چند سطحی ( MLCs ) می‌توانند دو بیت داده را در هر سلول نگه دارند و فضای ذخیره‌سازی بیشتری در همان مقدار فضای فیزیکی SLC دارند. با این حال، MLC ها سرعت نوشتن پایین تری دارند. سلول های سطح سه گانه ( TLCs ) می توانند سه بیت داده را در یک سلول نگه دارند. اگرچه TLC ها ارزان تر هستند، اما سرعت نوشتن پایین تری نیز دارند و نسبت به سایر انواع حافظه دوام کمتری دارند. SSD های مبتنی بر TLC ظرفیت فلاش بیشتری را ارائه می دهند و نسبت به MLC یا SLC هزینه کمتری دارند، البته با احتمال بیشتری برای پوسیدگی بیت. به دلیل داشتن هشت حالت در داخل سلول.

ویژگی های اصلی SSD چیست؟

چندین ویژگی طراحی یک SSD را مشخص می کند. از آنجایی که SSD قطعات متحرک ندارد، در معرض خرابی های مکانیکی مشابهی نیست که در هارد دیسک ها رخ می دهد. SSD ها نیز کم صداتر هستند و انرژی کمتری مصرف می کنند. و از آنجایی که SSD ها وزن کمتری نسبت به هارد دیسک دارند، برای لپ تاپ و دستگاه های محاسباتی موبایل مناسب هستند.

علاوه بر این، نرم‌افزار کنترل‌کننده SSD شامل تجزیه و تحلیل‌های پیش‌بینی‌کننده است که می‌تواند کاربر را از قبل از خرابی احتمالی درایو آگاه کند. از آنجایی که فلش مموری چکش خوار است، فروشندگان آرایه تمام فلش می توانند ظرفیت ذخیره سازی قابل استفاده را با استفاده از تکنیک های کاهش داده دستکاری کنند.

مزایای SSD چیست؟

مزایای SSD نسبت به HDD عبارتند از:

• سرعت خواندن/نوشتن سریعتر SSD ها می توانند به سرعت به فایل های حجیم دسترسی پیدا کنند.
• زمان بوت سریعتر و عملکرد بهتر. از آنجایی که درایو نیازی به چرخش مانند یک هارد دیسک ندارد، پاسخگوتر است و عملکرد بارگذاری بهتری را ارائه می دهد.
• ماندگاری. SSD ها در برابر ضربه مقاوم تر هستند و بهتر از HDD ها می توانند گرما را تحمل کنند زیرا قطعات متحرک ندارند.
• مصرف برق. درایوهای SSD به دلیل نداشتن قطعات متحرک نسبت به هارد دیسک ها به انرژی کمتری برای کار نیاز دارند.
• ساکت تر SSD ها صدای کمتری تولید می کنند زیرا هیچ قطعه متحرک یا چرخشی وجود ندارد.
• اندازه. SSD ها به شکل فاکتورهای مختلفی تولید می شوند در حالی که اندازه هارد دیسک محدود است.

مضرات SSD چیست؟

معایب موجود در SSD عبارتند از:

• هزینه. SSD ها نسبت به هاردهای معمولی گران تر هستند.
• امید به زندگی. برخی از SSD ها، به عنوان مثال، آنهایی که از تراشه های فلش حافظه NAND استفاده می کنند، فقط می توانند تعداد دفعات مشخصی نوشته شوند که معمولاً کمتر از هارد دیسک است.
• کارایی. محدودیت در تعداد چرخه های نوشتن باعث می شود عملکرد SSD ها در طول زمان کاهش یابد.
• گزینه های ذخیره سازی به دلیل هزینه، SSD ها معمولا در اندازه های کوچکتر فروخته می شوند.
• بازیابی اطلاعات . این فرآیند زمان‌بر می‌تواند گران باشد، زیرا داده‌های تراشه‌های آسیب‌دیده ممکن است قابل بازیابی نباشند.

انواع حافظه های SSD غیر فرار چیست؟

مدار NAND و NOR در نوع گیت منطقی که استفاده می کنند متفاوت است. دستگاه های NAND از دسترسی سریال هشت پین به داده ها استفاده می کنند. در همین حال، حافظه فلش NOR معمولاً در تلفن های همراه استفاده می شود که از دسترسی تصادفی ۱ بایتی پشتیبانی می کند.

در مقایسه با NAND، فلاش NOR زمان خواندن سریع را ارائه می دهد، اما به طور کلی یک فناوری حافظه گران تر است. NOR داده ها را در تکه های بزرگ می نویسد، به این معنی که پاک کردن و نوشتن داده های جدید بیشتر طول می کشد. از قابلیت های دسترسی تصادفی NOR برای اجرای کد استفاده می شود، در حالی که NAND flash برای ذخیره سازی در نظر گرفته شده است. اکثر گوشی های هوشمند از هر دو نوع حافظه فلش پشتیبانی می کنند، از NOR برای راه اندازی سیستم عامل و کارت های NAND قابل جابجایی برای افزایش ظرفیت ذخیره سازی دستگاه استفاده می کنند.

انواع SSD چیست؟

انواع SSD ها عبارتند از:

1. درایوهای حالت جامد SSD های پایه کمترین عملکرد را دارند. SSD ها دستگاه های فلشی هستند که از طریق Serial Advanced Technology Attachment (SATA) یا SCSI (SAS) متصل می شوند و اولین قدم مقرون به صرفه را برای ورود به دنیای حالت جامد فراهم می کنند. برای بسیاری از محیط‌ها، افزایش عملکرد در سرعت خواندن متوالی از SATA یا SAS SSD کافی است.
2. فلاش مبتنی بر PCIe فلاش مبتنی بر اتصال اکسپرس اجزای جانبی گام بعدی در عملکرد است. در حالی که این دستگاه‌ها معمولاً توان عملیاتی بیشتر و عملیات ورودی/خروجی بیشتری را در هر ثانیه ارائه می‌دهند، بزرگترین مزیت تأخیر به‌طور قابل‌توجهی کمتر است. نکته منفی این است که بیشتر این پیشنهادات به یک درایور سفارشی نیاز دارند و حفاظت از داده داخلی محدودی دارند.
3. فلاش DIMM ماژول‌های حافظه درون خطی دوگانه فلش تأخیر را کاهش می‌دهند و از کارت‌های فلش PCIe فراتر می‌روند و اختلافات بالقوه گذرگاه PCIe را از بین می‌برند. آنها به درایورهای سفارشی منحصر به فرد برای فلش DIMMS، با تغییرات خاص در سیستم I/O فقط خواندنی روی مادربرد نیاز دارند.
4. SSD های NVMe این SSD ها از مشخصات رابط حافظه غیر فرار ( NVMe ) استفاده می کنند. این سرعت انتقال داده را بین سیستم های مشتری و درایوهای حالت جامد از طریق یک گذرگاه PCIe تسریع می کند. SSD های NVMe برای ذخیره سازی غیر فرار با کارایی بالا طراحی شده اند و برای تنظیمات بسیار سخت و محاسباتی بسیار مناسب هستند.
5. NVMe-oF. پروتکل NVMe over Fabrics انتقال داده ها را بین یک کامپیوتر میزبان و یک دستگاه ذخیره سازی حالت جامد هدف امکان پذیر می کند. NVMe-oF داده ها را از طریق روش هایی مانند اترنت، کانال فیبر یا InfiniBand منتقل می کند.
6. حافظه فلش DRAM هیبریدی. این پیکربندی کانال حافظه با دسترسی تصادفی پویا ( DRAM ) فلش و DRAM سرور را ترکیب می کند. این دستگاه‌های ذخیره‌سازی فلش هیبریدی محدودیت مقیاس نظری DRAM را برطرف می‌کنند و برای افزایش توان بین نرم‌افزار کاربردی و ذخیره‌سازی استفاده می‌شوند.

عوامل شکل SSD

سازندگان SSD فرم فاکتورهای مختلفی را ارائه می دهند. رایج ترین فرم فاکتور یک SSD 2.5 اینچی است که در ارتفاع های متعدد موجود است و از پروتکل های SAS، SATA و NVMe پشتیبانی می کند.

ابتکار ذخیره سازی حالت جامد، پروژه ای از انجمن صنعت شبکه های ذخیره سازی، سه عامل اصلی شکل SSD زیر را شناسایی کرد :

1. SSD هایی که در هارد دیسک های سنتی عرضه می شوند، فاکتورهایی را تشکیل می دهند و در همان اسلات های SAS و SATA در سرور قرار می گیرند.
2. کارت‌های حالت جامد که از فاکتورهای فرم کارت افزودنی استاندارد استفاده می‌کنند، مانند کارت‌هایی که دارای کارت پورت سریال PCIe هستند. یک SSD متصل به PCIe برای ارسال دستورات به آداپتورهای گذرگاه میزبان شبکه نیاز ندارد، که عملکرد ذخیره سازی را سرعت می بخشد. این دستگاه ها شامل SSD های U.2 هستند که به طور کلی جایگزین نهایی درایوهای مورد استفاده در لپ تاپ های نازک در نظر گرفته می شوند.
3. ماژول های حالت جامد که در یک ماژول حافظه DIMM یا کوچک قرار دارند، دارای دو ماژول حافظه درون خطی هستند. آنها ممکن است از یک رابط استاندارد HDD مانند SATA استفاده کنند. این دستگاه ها به عنوان کارت های DIMM ( NVDIMM ) غیر فرار شناخته می شوند .

دو نوع رم در یک سیستم کامپیوتری استفاده می شود: DRAM که با قطع برق داده ها را از دست می دهد و رم استاتیک. NVDIMM ها فضای ذخیره سازی پایداری را که کامپیوتر برای بازیابی داده ها نیاز دارد، فراهم می کند. آنها فلاش را نزدیک مادربرد قرار می دهند، اما عملیات در DRAM انجام می شود. جزء فلش برای پشتیبان گیری در حافظه با کارایی بالا در یک گذرگاه حافظه قرار می گیرد.

هر دو SSD و RAM دارای تراشه های حالت جامد هستند، اما عملکرد دو نوع حافظه در یک سیستم کامپیوتری متفاوت است.

دو فاکتور شکل جدیدتر که قابل ذکر است عبارتند از M.2 و U.2 SSD. طول یک SSD M.2 متفاوت است — معمولاً از ۴۲ میلی متر (میلی متر) تا ۱۱۰ میلی متر — و مستقیماً به مادربرد متصل می شود. از طریق NVMe یا SATA ارتباط برقرار می کند. اندازه کوچک M.2 سطح را برای اتلاف گرما محدود می کند که به مرور زمان عملکرد و پایداری آن را کاهش می دهد. در فضای ذخیره سازی سازمانی، SSD های M.2 اغلب به عنوان دستگاه بوت استفاده می شوند. در دستگاه های مصرف کننده، مانند رایانه های نوت بوک، یک SSD M.2 افزایش ظرفیت را فراهم می کند.

یک SSD U.2 یک SSD 2.5 اینچی PCIe را توصیف می کند. این دستگاه های فرم فاکتور کوچک قبلا با نام SFF-8639 شناخته می شدند. رابط U.2 این امکان را فراهم می کند که SSD های PCIe مبتنی بر NVMe با سرعت بالا در برد مدار کامپیوتر قرار داده شوند، بدون نیاز به خاموش کردن سرور و ذخیره سازی.

تولید کنندگان SSD

بازار SSD تحت سلطه تعداد انگشت شماری از تولیدکنندگان بزرگ است، از جمله:

• حیاتی
• اینتل
• فناوری کینگستون
• Micron Technology Inc.
• سامسونگ
• SanDisk
• فناوری سیگیت
• SK Hynix
• شرکت وسترن دیجیتال

این تولیدکنندگان چیپست های فلش NAND را به فروشندگان درایوهای حالت جامد تولید و می فروشند. آنها همچنین SSD های مارک دار را بر اساس تراشه های فلش خود به بازار عرضه می کنند. عواملی که هنگام خرید SSD باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:

• ماندگاری. هر ضمانت SSD تعداد محدودی از چرخه های درایو را پوشش می دهد که بر اساس نوع فلش NAND تعیین می شود. یک SSD که فقط برای خواندن استفاده می شود به همان سطح استقامتی که یک SSD در نظر گرفته شده برای مدیریت بیشتر نوشتن نیاز ندارد.
• فاکتور فرم. این مشخص می کند که آیا یک SSD جایگزین با فضای ذخیره سازی موجود و تعداد SSD هایی که می توانند در یک شاسی قرار بگیرند کار می کند یا خیر.
• رابط. این امر حداکثر آستانه و حداقل آستانه تأخیر و همچنین قابلیت های گسترش SSD را تعیین می کند. سازندگان SSD های خود را برای NVMe، SAS و SATA واجد شرایط می کنند.
• مصرف برق رابط درایو همچنین حداکثر قدرت یک SSD را مشخص می کند، اگرچه بسیاری از SSD های سازمانی طوری طراحی شده اند که در حین کار تنظیم شوند.

از نظر تاریخی، SSD ها بیشتر از هارد دیسک های معمولی قیمت دارند. اما به دلیل پیشرفت در فناوری تولید و افزایش ظرفیت تراشه، قیمت SSD کاهش یافته بود و این امکان را به مصرف کنندگان و مشتریان سازمانی داد تا SSD ها را جایگزین مناسبی برای ذخیره سازی معمولی ببینند. با این حال، قیمت‌ها به دلیل کمبود تراشه و بازار ناپایدار عمومی در حال افزایش است – اخیراً در سال‌های ۲۰۲۰ و ۲۰۲۱، به دلیل مشکلات زنجیره تامین مرتبط با COVID-19. تقاضای نوسان برای تراشه های فلش قیمت ها را برای SSD متغیر نگه داشته است، اما قیمت SSD بالاتر از HDD باقی مانده است.

SSD در مقابل HDD

SSD ها بسیار سریعتر از HDD های با بالاترین عملکرد در نظر گرفته می شوند. تأخیر نیز به میزان قابل توجهی کاهش می یابد و کاربران معمولاً زمان بوت بسیار سریع تری را تجربه می کنند.

عوامل متعددی بر طول عمر درایوهای SSD و HDD تأثیر می‌گذارند، از جمله گرما، رطوبت و اثر اکسید شدن فلزات در داخل درایوها. داده‌های هر دو نوع رسانه به مرور زمان کاهش می‌یابد، در حالی که هارد دیسک‌ها معمولاً تعداد بیشتری از نوشتن درایو در روز را پشتیبانی می‌کنند . کارشناسان صنعت توصیه می کنند SSD های بلااستفاده یا غیرفعال را در دمای پایین ذخیره کنید تا عمر آنها افزایش یابد.

قطعات متحرک هارد دیسک ها احتمال خرابی را افزایش می دهد. برای جبران، سازندگان HDD سنسورهای ضربه را برای محافظت از درایوها و سایر اجزای داخل رایانه شخصی اضافه کرده اند. این نوع سنسور تشخیص می دهد که آیا دستگاه در حال سقوط است و اقدامات لازم را برای خاموش کردن هارد دیسک و سخت افزار حیاتی مربوطه انجام می دهد.

هنگامی که داده ها به بخش های مختلف روی دیسک تقسیم می شوند، عملکرد خواندن یک هارد دیسک ممکن است آسیب ببیند. برای تعمیر دیسک از تکنیکی به نام defragmentation استفاده می شود. SSD ها داده ها را به صورت مغناطیسی ذخیره نمی کنند، بنابراین عملکرد خواندن بدون توجه به جایی که داده ها در درایو ذخیره می شوند، ثابت می ماند.

SSD ها دارای طول عمر مشخصی هستند، با تعداد محدودی از چرخه های نوشتن قبل از اینکه عملکرد نامنظم شود. برای جبران، SSD ها از سطح سایش استفاده می کنند ، فرآیندی که عمر یک SSD را افزایش می دهد. تراز سایش معمولاً توسط کنترلر فلاش مدیریت می شود که از الگوریتمی برای مرتب کردن داده ها استفاده می کند تا چرخه های نوشتن/پاک کردن به طور مساوی بین تمام بلوک های دستگاه توزیع شود. روش دیگر، تامین بیش از حد SSD، می‌تواند به به حداقل رساندن تأثیر تقویت نوشتن جمع‌آوری زباله کمک کند.

SSD در مقابل eMMC

یک کارت چند رسانه ای تعبیه شده ( eMMC ) فضای ذخیره سازی فلش داخلی را در رایانه فراهم می کند. مستقیماً روی مادربرد کامپیوتر نصب می شود. این معماری شامل حافظه فلش NAND و یک کنترلر است که به عنوان یک مدار مجتمع طراحی شده است. فضای ذخیره‌سازی EMMC معمولاً در تلفن‌های همراه، لپ‌تاپ‌های ارزان‌تر و برنامه‌های IoT یافت می‌شود.

یک دستگاه eMMC عملکردی تقریباً معادل عملکرد یک SSD ارائه می دهد. اما ظرفیت آنها متفاوت است، زیرا یک eMMC استاندارد معمولاً از ۱ گیگابایت تا ۵۱۲ گیگابایت متغیر است و اندازه SSD می تواند از ۱۲۸ گیگابایت تا چندین ترابایت متغیر باشد. این باعث می شود که eMMC ها برای مدیریت اندازه فایل های کوچکتر مناسب باشند.

در دستگاه‌های قابل حمل، یک eMMC به‌عنوان ذخیره‌سازی اولیه یا به عنوان مکمل کارت‌های چندرسانه‌ای SD و microSD قابل جابجایی عمل می‌کند. اگرچه این استفاده تاریخی از دستگاه‌های eMMC است، اما آنها به طور فزاینده‌ای در حسگرهای داخل دستگاه‌های متصل به اینترنت اشیا مستقر می‌شوند.

SSD در مقابل هارد دیسک هیبریدی

اگرچه به اندازه یک درایو حالت جامد استاندارد به طور گسترده مورد استفاده قرار نمی گیرد، یک جایگزین هارد دیسک هیبریدی ( HHD ) است. HHD ها فاصله بین فلش و حافظه مغناطیسی دیسک ثابت را پر می کنند و برای ارتقاء لپ تاپ ها، هم از نظر ظرفیت و هم از نظر عملکرد، استفاده می شوند.

HHD ها یک معماری دیسک معمولی دارند که تقریباً ۸ گیگابایت فلش NAND را به عنوان بافر برای بارهای کاری مبتنی بر دیسک اضافه می کند.

به این ترتیب، HHD برای رایانه هایی با تعداد محدودی از برنامه ها مناسب است. هزینه هارد دیسک هیبریدی کمی کمتر از هارد دیسک است.

تاریخچه و تکامل SSD ها

اولین درایوهای حالت جامد عموماً برای دستگاه های مصرف کننده طراحی شده بودند. این در سال ۱۹۹۱ زمانی که SanDisk اولین SSD تجاری مبتنی بر فلش را منتشر کرد، تغییر کرد. SSDهای تجاری طراحی شده با فناوری فلش سلولی چند سطحی سازمانی ساخته شدند که چرخه نوشتن را افزایش داد.

سایر تاریخ های قابل توجه عبارتند از:

• اولین دستگاه Apple iPod در سال ۲۰۰۵ اولین دستگاه قابل توجه مبتنی بر فلش بود که به طور گسترده در بازار مصرف نفوذ کرد.
• توشیبا ۳D V-NAND را در سال ۲۰۰۷ معرفی کرد. دستگاه های فلش سه بعدی ظرفیت و عملکرد را افزایش می دهند.
• EMC – اکنون Dell EMC – به عنوان اولین فروشنده ای است که SSD ها را در سخت افزارهای ذخیره سازی سازمانی گنجانده است، و این فناوری را در سال ۲۰۰۸ به آرایه های دیسک Symmetrix خود اضافه کرد. این باعث ایجاد آرایه های فلش هیبریدی شد که درایوهای فلش و هارد دیسک را ترکیب می کند.
• توشیبا سلول های سطح سه گانه را در سال ۲۰۰۹ معرفی کرد. فلش TLC نوعی حافظه فلش NAND است که سه بیت داده در هر سلول ذخیره می کند.
• IBM به عنوان اولین فروشنده بزرگ ذخیره سازی در نظر گرفته می شود که پلتفرم اختصاصی آرایه تمام فلش به نام FlashSystem را بر اساس فناوری خرید Texas Memory Systems در سال ۲۰۱۲ منتشر کرد. در همان زمان، Nimbus Data، Pure Storage، Texas Memory Systems و Violin Memory با تکیه بر ذخیره سازی SSD برای جایگزینی هارد دیسک، در پذیرش آرایه های تمام فلش پیشگام شد.
• در سال ۲۰۱۲، EMC XtremIO را خریداری کرد و اکنون یک سیستم تمام فلاش مبتنی بر فناوری XtremIO را عرضه می کند.