چرا خواسته هایمان را نمی توانیم به دست بیاریم؟

یکی از مهم ترین روش هایی که در متون دینی برای رسیدن به خواسته ها، اهداف و آمالی که معقول به صلاح ما است توصیه شده، این است که آن ها را از طریق دعا و طلب از درگاه احدیت، به دست بیاوریم.
اما موارد زیادی پیش می آید که ما دعایی را نزد پروردگار بیان می کنیم و خواسته ای را از او طلب می کنیم ولی هیچ نتیجه ای نمی گیریم؛

علت این امر چیست؟

دلایل عدم استجابت دعا

جدای از مواردی همچون به صلاح نبودن خواسته مان – مضر بودن خواسته برای ما -، تحقق خواسته و عدم ادراک صحیح ما از دریافت نعمت، فدا شدن دعای ما برای خطاها و گناهانی که پیشتر در زندگی مرتکب شده ایم، عدم استجابت خواسته ی ما و عطا کردن بهتر از آن به ما و ….، که هر کدام بحثی مفصل داشته و می تواند نگرش ما به ایراد وارده را کاملا رفع کند؛ می توان مواردی را بیان نمود که دلیلی بر نقص در بیان دعایی صحیح از سوی ما است و همین نقص موجب عدم استجابت دعا می شود.

۱- شک و تردید در زمان دعا کردن

آن دسته از دعاهایی که از سوی ما با شک و تردید عنوان می شود، قاعدتا نباید استجابت بشوند. اگر خود ما چندان باور نداشته باشیم که خداوند متعال می تواند دعای ما را برایمان برآورده بکند، نباید واقعا انتظاری اجابت و براورده شدنش را نیز داشته باشیم.

علت این مسئله این است که تردید ذهنی یا کلامی در دعای ما از موارد زیر نشأت می گیرد:

• باور کمرنگ ما به قدرت مطلق باری تعالی
• عدم امید به توان خداوند به استجابت دعا
• عدم قطعیت به خیرخواه بودن خداوند
• عدم باور به شنیدن دعا ما توسط خداوند
  و …

که هر یک از این موارد از عدم اعتماد و اعتقاد ما به خداوند ناشی می شود و ….

پس اگر می گویید: خدایا می شود یک ماشین به من بدهی؟
این یعنی با خود فکر می کنی که آیا واقعا می شود … ؟؟ و یعنی شما احتمال عدم امکان استجابت این دعا را می دهید؛ و بدین صورت در واقع شما قدرت خداوند قادر را درون ذهن خودتان زیر سوال می برید.

خدا در قرآن [آیه ۱۸۶ سوره بقره] می فرماید:
وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ
«و چون بندگان من درباره من از تو پرسند، (بدانند که) من به آنها نزدیکم،
هرگاه کسی مرا خواند دعای او را اجابت کنم.
پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان داشته باشند،
باشد که (به سعادت) راه یابند.»

توجه کنید که خود خدا هم اجابت دعای ما را منوط به بپذیرش و ایمان آوردن به خودش عنوان می کند.
پس لازم است که حتما روی ذهن خودمان کار کنیم و باورمان را نسبت به خداوندِ قادر و غنی به صدردرصد نزدیک و نزدیک تر کنیم.

۲- عدم عنوان درخواست های مثبت

در دعا کردن نباید ذهن خود را معطوف به خواسته هایی کنیم که در واقع نفی منفی باشند. مثلا اینکه چنین دعاهایی را بر زبان بیاوریم:

• خدایا فقر را از من دور کن،
• خدایا مواظبم باش تا مریض نشوم،
• خدایا کمکم کن تا بچه های من بدبخت، خطاکار و … نشوند،
  و ….

بیان چنین دعاهایی نیز قرار نیست برای ما پاسخی درخور داشته باشند.
به هیچ وجه ذهنتان را معطوف به موارد منفی نکنید؛
چراکه شما در حال خواستن و طلب کردن از خدایی هستید که کوچک و بزرگ بودن خواسته های ما برایش هیچ تفاوتی ندارد و استجابت آنها در هر صورت کاملا ساده است. در واقع چه شما از خداوند کم و ناچیز بخواهید و چه زیاد بخواهید؛ در هر صورت خداوند می تواند بی هیچ وقفه ای آن خواسته را برای شما اجابت بکند؛

پس از خدای قادرِ مطلق خواسته هایی معقول و درست و حسابی داشته باشید، نه خواسته های مزحک و یا کاملا بی ارزش.

۳- عدم اطلاع از خواسته ها

وقتی خودمان ندانیم که دقیقا از خدا چه می خواهیم و دست به دعایی مبهم بزینم؛ در چنین شرایطی قرار نیست که خدا نیز چیزی برای ما براورده بکند.
یادتان باشد که شما با خدا رودربایستی ندارید و در زمان دعا نیاز به هیچ حجالت و کم رویی نیست؛ پس خواسته ی خود را شفاف بیان کنید. این را نیز فراموش نکنید که خدا خالق شما است و تمامی داشته ها و نعمت ها را نیز بدون منت به شما داده و می دهد
پس اگر می خواهید دعا کنید، صریح، واضح، محکم، شفاف و مصرانه از خداوند طلب کنید.

۴- عدم احساس نیاز در دعا

دعایی که صرفا در حد یک خواسته ی سطحی و زودگذر بیان شود، قابلیت استجابت ندارد. شما باید وقتی دعا می کنید، خواسته ی خود را از ته قلبتان از خدا بخواهید؛ و بر این خواستن اصرار و پافشاری داشته باشید.
به یاد داشته باشید، خدا بنده ای را که بر خواسته و دعای خودش اصرار و پافشاری دارد را دوست دارد؛ همان طور که در روایتی از پیامبر اکرم داریم: خداوند بنده درخواست گرِ الحاح‏ کننده را دوست می ‏دارد